Roze Met Witte Stippen…

Och hemeltje. Wat zit ik deze blog toch lekker te verwaarlozen hier hè? Ja mensen.
Instagram.
Dáár is ‘t te doen tegenwoordig. Voor mijn generatie dan. Daar knal ik mijn dagelijkse dingetjes op. Tegen de tijd dat ik het hier neerpen is het alweer oud nieuws zeg maar.
Maar toch. Er zíjn ook menschen die geen insta hebben…..

Nou. Mijn steek-je-kop-in-het-zand methode wat betreft tante Cor werkt ook niet geweldig.
Ik heb dus de taktiek bedacht van : ik zie wel wanneer we weer vrijheid krijgen, maar zo geschiedde dus dat ik via via er gisteren pas achterkwam dat mijn geboortejaar , 1974, dus allang een vaccinatie-afspraak had kunnen maken!
Man man. Dus ben ik 19 juni de sjaak. Laten we er maar het beste van hopen. 🤞

Nou dat Pinksterweekend viel me toch ook een beetje in het water zeg. Met uitzondering van gisteren dan, toen was het zálig buiten!

Nou. Die gekke vakantie is allang weer voorbij en ik was blij dat ik weer gewoon het dagelijkse werk-ritme kon oppakken. Al was dat natuurlijk maar van korte duur, want donderdag en vrijdag alweer vrij in verband met Hemelvaart. Dus die 2 werkdagen stelden ook niet zo gek veel voor.

Oehhhhh. Heb ik er toch gewoon zomaar al een week mij-vakantie opzitten! Ik geniet van onze tuin die zich als een vlinder ontpopt. De kleurenpracht van alle bloesem en bomen die opeens groen worden. Ik geloof dat dit wel echt mijn fijnste seizoen is.
Langer licht buiten.
Meer energie.

En zo had ik opééns puf en zin om het grootste to-do punt van mijn lijstje af te vinken: het afbranden/schuren én schilderen van de ramen én deuren van het Peperkoekhuisje.

En zo stond ik dus zondagochtend om 9 uur al ramen af te branden..

Ow mensen. Terwijl ik me hier afgelopen week gewoon mijn ziel en zaligheid op het wereldwijde web gooide, reageerde er dus helemaal niémand. En op de een of andere manier raakte mij dit. Misschien dat er een of ander taboe op rust ofzo, dat hier niemand over praat?

Net als ieder ander heb ook ik af en toe me-time nodig en trek ik me terug in het Peperkoekhuisje.

Die maandag na het feestweekend moest er natuurlijk gewoon weer gewerkt worden en kwam oMariet oppassen. Het was al ruim een jaar geleden dat ze dit voor het laatst deed. Terwijl ze altijd zó graag samen zijn. Te bizar voor woorden eigenlijk.