Hoe een schoen me weer energie gaf….

Het was een doodgewone rustige zondagmorgen toen het allemaal met deze foto begon….

Gewoon een fotootje van een überschattig paar échte Linda-schoenen.
Mijn lieve collega stuurde me een linkje door en toen gebeurde het…ik werd spontaan verliefd!
Nu is dat op zich niet heul verwonderlijk want álles wat fuchsia roze of confetti stippen heeft daar kan ik instant verliefd op worden.
Zonder na te denken klikte ik de link aan, wilde de juiste maat selecteren, adres ingeven en betalen maar…

Maar niets bleek minder waar….. het blijken dus kinderschoenen te zijn!

En nee, daar passen mijn maatje 41 voetjes helaas niet in.
Dámn!
Collegaatje voelde zich ietwat schuldig dat ze niet naar de maten had gekeken.
Joh gekske!
Ik vind het überhaupt súperlief dat er mensen zijn die preciés weten wat ik leuk vind.
Dat is toch echt gewoon té lief?!?

Dus tagde ik meneer Puma in een insta-post met het verzoek om deze schoenen in 41 te maken voor mij. Geen vraag. Een bevel! IK. WIL. ZE!
Nu hóóp ik eigenlijk heel stiekem dat meneer Puma gewoon een vrouw blijkt te zijn.
Want dié begrijpt mijn schoenen-kwestie vást beter!

Of zou het écht zo zijn dat deze schoenen te kinderachtig zijn voor een 48 jarige? Nee dat kán toch niet?!
Wél?

Enniewee.
Gisteren kreeg ik nog een berichtje.
Of ik geen blogs meer schrijf?
Ehm.
Ik vind dat lastig.
Net zoals ik een soort block in mijn creatieve uitspattingen heb, heb ik dat dus ook met mijn blogs.
En dacht ik: wie zit er in gódsnaam op mijn gewauwel te wachten joh!
Maar blijkbaar zijn er dus écht mensen die het missen.
En dat streelt mijn ego toch wel ietwat.

Afgelopen vrijdag “kregen” we zonnepanelen.
Ja met al dat geneuzel met dat gas en die energie.
Ik werd er helemaal onrustig en sikkeneurig van joh.
Maar ik zal vast niet de enige zijn. Dus zaten we afgelopen winter te vernikkelen onder onze dekentjes voor ons petroleumkacheltje.
Maar heej: we kregen geld terug van de jaarafrekening en dat voelde wel weer heel fijn!

Voordat het weer gaat vriezen en sneeuwen( natúúrlijk, want wij hebben éindelijk zonnepanelen) werkte ik nog wat in mijn wannebee-bloementuintje.
Compleet overwoekerd omdat het afgelopen zomer wat weinig liefde van me kreeg.
Een klus dus.
De haag snoeien en mijn nieuwe dahlia’s en pioenrozen poten.
Die stonden al heel wat tijd op mijn verlanglijstje.

En tijdens dit gesnoei kwam vertelde ik in mijn hoofd dus deze blog, preciés zoals dat jaren geleden dus ook altijd gebeurde.
De blogs waren verhaaltjes in mijn hoofd. En ja, vaak ontstonden die tijdens het werken in de tuin.
Och wat ben ik blij.

Ik was vást niet de enige vastelaovesvierende Limburger die afgelopen maandag positief testte op Krona.
Maar gelukkig mochten mijn galmhoofd en ik gewoon gaan werken, en ben ik blij dat ik dit weekend puf/energie had om lekker buiten te werken!

De dagen worden langer, het is al licht als we gaan werken en komen in het licht weer thuis.
Iedereen is net weer wat blijer en energieker.
Hoé fijn is dat?

Ik geniet ervan!