Dag lief vriendje…💫

Het moet ergens in 2007 zijn geweest toen er bij een huisje verderop in ons straatje zwerfkittens werden aangeboden.

Een nestje kleine pluizige katjes is té schattig natuurlijk.

Ik, zwanger van ons eerste kindje, stopte het kleine warme bolletje in mijn jas. (Niet wetende dat hij bomvol vlooien zat)

Dólgelukkig waren we met ’m en noemden het katertje Bucks. Mijn eerste échte huisdier. Buiten wat vogeltjes die omstebeurt het loodje legden, een gekregen konijntje die bij oma Coosje woonde en een gekregen hamster met een gezwel. Maar dít voelde als ons eerste échte huisdier van ons huisje, boompje , beestje zeg maar.

Hij was een échte jager.

Konijnen, muizen zelfs een eekhoorntje kreeg hij gevangen! Een echte dikke, buitenkater was hij. Altijd op jacht.

Op een keer waren we hem een paar dagen kwijt en kwam hij opeens thuis met een strop van ijzerdraad om zijn nek! Waarschijnlijk iemand uit de buurt die niet heul dol op katten was, want heej, onze jager struinde denk ik best wat tuintjes door hier in t durp.

Na de eerste baby, volgde nummer 2 en daarna nóg een. Allemaal knuffelden we ons katertje en hadden we hem lief.

Elke dag zat hij na het eten te wachten tot hij de lege toetjes-bakjes mocht uitlikken en als we wel eens wat langer in bed bleven liggen, kreeg hij het zelfs voor elkaar om zelf de deur naar boven open te maken en ons te komen halen. (Na eerst 1 uur wanhopig te hebben gemiauwd.)

15 jaar waren we samen.

Maar het ging écht niet meer.

Hij kon zichzelf niet meer wassen, zat vol met klitten, werd steeds magerder, het leek alsof hij niet meer goed hoorde en zag. Buiten kwam hij amper nog maar. Hij sliep en at en dat was het dan wel zo’n beetje. Lag áltijd precies midden in het gangpad en ging vooral ook niét aan de kant.

Hij had pijn in zijn heupjes bij het opstaan en kon soms niet meer de bank op klimmen Zo zielig.

De laatste 2 dagen leek het zelfs alsof hij het benauwd had. Dus belde ik maandagochtend de dierenarts en konden we dezelfde avond gelukkig nog terecht.

Die arts haalde hem uit zijn mandje en zei: ik weet niet precies wat er met hem aan de hand is, maar dat dit niet goed is, is heel duidelijk. Het is goed dat jullie hier zijn vandaag. En met deze bevestiging van ons gevoel besloten we dat het zo niet verder kon en dat we afscheid van hem moesten gaan nemen. En zo geschiedde….

We namen hem daarna mee naar huis en hebben Bucks een mooi plekje onder de grote boom gegeven. daar waar hij altijd graag lag…

Dag lief vriendje, we missen je echt enorm….💫

Ik zocht foto’s en maakte een mooi herinneringsfilmpje van Bucks KLIK

Ps. tijdens de eerste 10 minuten na het opstaan vanmorgen was ik al 3x over hem gestruikeld terwijl hij er niet eens meer was en had Paul al eens uit automatisme bij de achterdeur gekeken of hij daar zat.

Jeetje wat kun je zo’n beestje vreselijk missen!💔