Vorige week had ik afscheid van de oudervereniging van ut belsje schooltje. Mijn 9 jaar zitten erop, het is goed geweest.
R had een spannende week, zijn beugel mocht er eindelijk uit, hij nam ontslag van zijn supermarktbaantje, leverde zijn kleding in en begon vól enthousiasme aan zijn nieuwe baantje als afwasser.
Met dit werken heeft hij een doel, hij wil dólgraag een brommer om straks mee naar school te kunnen. Hier droomt hij al van sinds hij kan dromen.
Opeens kwam er een exemplaar voorbij, een opknapper uiteraard, maar wat ís hij trots!
Helemaal in zijn nopjes is hij!
Zaterdag zou het bloédheet worden en ons team had zich opgegeven om 20 kilometer te gaan wandelen voor “de nacht van de vluchteling”. * SLIK*
Ik zag op zich al best wel op tegen die 20, laat staan met dit weer. Mijn voeten dachten er hetzelfde over en samen met een collega ben ik na 10 km in de ophaalauto gestapt. Helemaal oververhit en voeten die voelden alsof ik op hete kolen liep.
We lieten ons droppen bij het begin/eindpunt en ploften op een heerlijke bank.
Dikke prima voor ons. Al voelde het toch wel een beetje als falen hoor, maar ja, het is wat het is en zo was het goed.
Onze collega’s liepen ‘m wel uit en ons team haalde hiermee €880,- op. Super toch!
Toen ik om 1.30 uur thuiskwam was ik helemaal misselijk. Te heet, niet goed gegeten, spanning, alles. Maar wat wás het leuk zeg. Superteambuilding. Ik heb écht de leukste collega’s. Maar écht he?
De dag erna deed ik werkelijk he-le-maal niks en dat was zó fijn!
Gisteravond kwam een huilende Otje met een pijnlijke pols terug van de skatebaan. HIj was gevallen en héél even zag ik de -ik-heb-toch-niks-gebroken-blik in zijn ogen. Dezelfde angstige blik als TOEN MET DE KRAK EN DE HOEK VAN 90 GRADEN..
Meteen zag ik hem deze zomer al met een ingegipste pols langs het zwembad zitten. och god toch…het zál toch niet?
Dus hing ik weer aan de lijn met de huisartsenpost, inmiddels voorgeprogrammeerd in mijn foon.
Ik constateerde geen overduidelijke breuk, maar vertrouwde het toch niet.
Uiteindelijk moesten we hem maar paracetamol geven en als de pijn een uur later niet minder was, mochten we terugbellen en langskomen.
De pijn werd niet minder, O’tje gelukkig wel wat rustiger.
En na een tweede telefoontje mochten Paul en O’tje om 22.00 uur komen. Daar had de arts wat aan de pols gevoeld en getrokken en geconcludeerd dat er geen sprake was van een breuk.
Uiteraard kon er wel een scheurtje zijn, maar daar kunnen ze toch niks aan doen… uiteindelijk viel hij gelukkig thuis in slaap
Vannacht werd hij weer met pijn wakker. Hij in mijn bed, ik in zijn bed. En hierdoor sliep ik dus amper.
Tóch was ik vanmorgen in 1 keer klaarwakker!
En wel hierom…
Ik vroeg hen om hun bed af te halen om het te kunnen wassen. Ik vertelde dat iédereen zweet als hij slaapt, zelfs sinterklaas en de koning.
En toen sprak hij de magische woorden: sinterklaas bestaat niet!
Mijn mond viel open en tranen welden in mijn ogen.
Nee mam, dan doen júllie!
Ik feliciteerde hem met het ontdekken van hét Grote Geheim en besefte me meteen dat dit het einde was ons sinterklaas/pakjesavond-tijdperk én wordt het tijd voor nieuwe leuke avondjes!
zucht.
Wat gaat de tijd toch snel zeg…