Man-o- man.
Dat vastelaovesgedruis, daar moest ik toch wel even van bijkomen hoor..
Op zaterdagavond rond 22.30 uur , toen ik heerlijk fris gedoucht op de bank wilde ploffen, klaagde Paul zomaar ineens over súperveel pijn in zijn zij.
Zitten daar je nieren? vroeg ik hem. Geen idee, maar het doet zóveel pijn!!!
Ik belde de huisartsenpost, we waren de 4e wachtende, dat duurde veel te lang natuurlijk. Intussen zwakte de pijn weer af en Paul zei dat ik moest ophangen.
Niet veel later lag hij weer te kreperen van de pijn en belde ik meteen weer terug naar de huisartsenpost.
Die bevestigden mijn vermoeden dat het misschien een niersteen kon zijn..
Inmiddels was hij ook heel misselijk geworden. Mijn liefste BBF was gelukkig nog wakker en kwam meteen naar ons toe om bij de jongens te blijven.
Wij als een malle naar het ziekenhuis.
Daar mocht hij meteen urine inleveren en daarin zagen ze wat bloed wat kon duiden op nierstenen.
De dokter kon eigenlijk niet veel meer dan een flinke pijnstiller voor te schrijven.
Deze konden we gelukkig meteen afhalen bij de apotheek.
Ze maakte de pillen meteen, maar toen ze zag dat hij steeds moest overgeven, maakte ze toch maar zetpillen voor hem.
Een uurtje later waren we weer thuis.
Ik kreeg flashbacks van weeën die komen en gaan. Alleen was het nu geen baby die dwars zat, maar een steentje.
Echt bizar hoeveel pijn dit kan veroorzaken..
We hadden natuurlijk geen idee hoé groot het zou zijn…
Hij volgde het advies van de apothekersassistente op en plaste elke keer door een zeefje, in de hoop het steentje uit te plassen en op te vangen.
Na een paar dagen kwam hij helemaal blij aanlopen.. hij had het steentje gevonden!
Helemaal opgelucht en de pijn was helemaal verdwenen.
Zó fijn!
Nu hopen dat het hierbij blijft.
Al heb ik me ook laten vertellen dat als je het een keer hebt gehad, de kans groot is dat je het nog eens in krijgen..?
Fingers crossed!🤞