Hoe blij ik werd van de roze tape…

Wie mij al een tijdje volgt zal zich vást nog wel de momenten herinneren dat ik weer jankend bij de fysio aan de telefoon hing, omdat ik weer eens krom liep van de pijn in mijn rug.

Ik heb dan ook zo’n beetje alle fysio’s in Weert en omstreken wel gezien.

Grapje natuurlijk, maar ik was blij met élke fysio die ook maar beschikbaar was, wanneer ik weer eens kreupel was.. oefeningen, cesar-therapie, dry-needling, massage, noem maar op. Het passeerde allemaal de revue en daardoor zag ik ook allerlei deskundigen voorbijkomen.

Ik scrolde even terug op mijn blog en zag dat ik al in 2013 huilend bij Cesarientje aan de foon hing en dat ik daar 2e kerstdag op de pijnbank lag. Ach wat was ík blij met haar toen!

Enniewee. Toen ik tijdens onze vakantie in Frankrijk weer eens met pijn een paar dagen rustig aan moest doen, bedacht ik me dat het helemaal geen rugpijn was, maar meer vanuit mijn bekken kwam. Ik had ook al een tijdje in de gaten gehouden of de terugkerende pijn te maken kon hebben met mijn cyclus, maar ook daar kon ik geen pijl op trekken.

Misschien had ik wel last van een verzakking bedacht ik me, dat zware gevoel in mijn onderbuik kon daar wel op wijzen? Geen idee.

Ook voelde het van binnen anders, alsof er een bal zit zeg maar. Google herkende mijn zoekopdracht en veel wees richting een verzakking. Wat natuurlijk niet gek is na het baren van 3 kinderen en het niet doen van bekkenoefeningen na de bevalling.

Trampoline springen kan ik al jaren niet meer zonder een natte broek. De slappe lach of niezen zorgt overigens óók voor nattigheid

Dus maakte ik een afspraak met de huisarts, die mijn verhaal aanhoorde, de eendenbek tevoorschijn toverde, de boel eens bekeek en me daarna het foldertje van Suzanne, de bekkenfysio, in mijn handen drukte.

De afspraak was al gauw gemaakt (kon gewoon online! hoezéé!) en een paar dagen later zat ik op haar stoel en vertelde ik mijn verhaal en uiteraard mijn klachten. Vrijwel meteen begon ze te knikken. Volgens mij zat ik hier op de goede afdeling..

Na wat oefeningen bleken mijn bekkenspieren inderdaad nogal lui en werkeloos te zijn en kreeg ik wat oefeningen. Verder masseerde ze mijn banden/bekken. De dag erna werkte ik wat in de tuin, iets wat ik de dag erna altijd weer mocht bekopen met pijn, maar niks was minder waar. Ik had nergens last van! Och ik was zó blij..

Het weekend erna stond ik weer eens langs het voetbalveld (story of my life) en pas de dag erna besefte ik me dat ik dit keer niét stond te draaien en op mijn hurken zitten omdat lang stilstaan gewoon écht niet meer kon.

De week erna liep ik het gezondheidscentrum binnen, en stond de deur van “mijn” verloskundige open, die daar ook haar praktijk heeft. Ik schoot even naar binnen om te praten en het was zó leuk om haar weer eens te zien! Flashbacks van mijn zwanger-zijn-tijd schoten door mijn hoofd. Elke controle bij haar was altijd zó gezellig.

Maar goed, de fysio was ook tevreden met mijn vooruitgang en gooide er nog maar een goeie massage tegenaan en bracht wat (roze) tape op mijn rug /bekken aan. Ter ondersteuning. Dezelfde avond ging ik zwemmen met mijn BBF en verwachtte de dag erna weer kreupel op te staan, maar ook dit keer had ik, behalve wat spierpijn, nergens last van. Hoé fijn is dat! Zouden er trouwens mensen zijn geweest die mijn roze tape onder mijn badpak uit zagen piepen? boeiuhhh

Afgelopen week had ik nog een afspraak bij de huisarts voor een inwendige echo, Just to be sure dat er geen gekke vleesbomen zaten of zo. Maar alles was gelukkig goed!

Over 2 weken mag ik weer terug naar de bekkenfysio en hopelijk is het dan klaar.

Superblij dat ik naar de huisarts ben gegaan en wie weet jump ik straks wel weer met de kids op de trampoline!