Dat dagje Efteling hakte er behoorlijk in, maar de volgende dag moest ik toch écht met Grote Zoon zijn boeken ophalen. Nieuwe studierichting, nieuwe start! Hij heeft er zin in!
Daarna konden we meteen door voor een knipbeurtje en deden we nog wat laatste school- en kledingaankopen.
Als afsluiter van deze fijne vakantie, kozen de jongens om sushi te gaan eten. Daar zeg ik geen nee tegen natuurlijk!
Daarna gauw naar huis om de kids toch weer een beetje op tijd in bed te krijgen, want Heej: die vakantie van 2 maanden was toch écht tot een einde gekomen! Hoe lang het bij het begin toch altijd lijkt..
En zoals altijd hoorden we nog gerommel en gestommel van boven komen (lang leve houten vloeren) tot O’tje opééns naast ons stond met een heftig bloedende duim..🩸
Ik dacht meteen aan zijn nieuwe verzameling blikjes en dacht dat hij zijn duim in het gat had gestopt en zich toen had gesneden..
Ik verbaas mezelf er altijd over hoe rustig ik in dit soort paniek-situaties blijf, want dat dit niet opgelost kon worden met een pleister of zwaluwstaartje zag ik al meteen.
Nadat de Eerste Hulp mij telefonisch doorverwees naar de Huisartsenpost hing ik daar eventjes in de wacht.
Ondertussen vertelde B dat O’tje met zijn zakmes heel stoer papier had staan doorsnijden om te laten zien hoe scherp zijn mes was.
Ehm. Dát het mes scherp is, was pijnlijk duidelijk..
Intussen had ik iemand aan de lijn en pas 45 minuten later mochten we ons bij de spoedpost melden.
Het kind intussen al voorzien van paracetamol en hem proberen rustig te krijgen.
Flashbacks van zijn gebroken armpje schoten beide door ons hoofd. “Ik heb ook áltijd pech op de laatste vakantiedag!” jammerde hij.
Een half uur te vroeg vertrokken we richting ziekenhuis. Ondertussen vroeg hij me of het gehecht moest worden, want als dát zo was, dan gingen we naar huis. Want dát wilde hij écht niet!
Eenmaal aangekomen bij de spoedpost liet de uiterst norse receptioniste ons rustig 10 minuten in de hal zitten, omdat we ons blijkbaar niet hadden gemeld bij de juiste balie van haar vissenkom.
En nee, het kwam blijkbaar ook niet in haar op om ons even te wijzen waar we ons wél mochten melden.
De toon was alweer gezet dus.
Meteen flitste de onvriendelijkheid van destijds met het armpje door mijn hoofd… (weet u zéker dat het gebroken is?! durfde ze me destijds met een stalen gezicht te vragen)
Enniewee.
We waren niet de enige bezoekers en “try-not-to-laugh”-filmpjes hielpen ons de trage wachttijd door.
Toen de dokter zijn duim zag zei hij meteen: “dát moet gehecht worden” O’tje jammerde meteen dat hij naar huis ging, maar er zat helaas niks anders op dan te blijven.
Anders zou het niet goedkomen met zijn duimpje.
De lieve assistente legde rustig uit wat er ging gebeuren en dat was heel prettig.
Tja.
En toén kwam het minst prettige deel van het verhaal: de verdovingsspuit…
Nou mensen.
Dat was vréselijk.
Hij heeft het écht uitgeschreeuwd van de pijn. En wie mij een beetje kent weet dat ik met de eerste de beste huilende persoon naast me meejank. Maar jeetje.
Ik moést me groothouden.
Daarna was het eigenlijk snel gepiept met “maar” 3 hechtingen en konden we gelukkig weer naar huis.
Onderweg kwamen alle tranen van de spanningen eruit en wilde hij gauw naar papa.
Gelukkig had hij Tijger bij zich om hem te troosten…
Thuis heb ik hem met een pijnstillertje in bed gestopt en heeft hij goed geslapen.
De dag erna ging natuurlijk véél te vroeg de wekker, want: de eerste schooldag!
Gelukkkig maar een half dagje, want iedereen was helemaal gesloopt..
De kids pakten hun tassen en ik hing intussen de vlag uit!
Hoerááá weer naar school!!!
O’tje voelde zich weer helemaal top gelukkig!
Zij naar school, ik even bijslapen op de bank, want heej: die laatste vakantiedag hakte er behóórlijk in. Letterlijk én figuurlijk….