Ik weet het nog goed.
Het was 1993 en ik was smóórverliefd op die knappe jongen met die lange staart.
Ik woonde met wat meiden op kamers in het centrum van Remunj. En ook wij stonden daar op een avond in de voorstad het hoge water te aanschouwen. Even checken of het water nog niet bij broerlief in de kamer stond. Het water van de roer en maas had de voorstad onder laten lopen.
Ik vond het eigenlijk wel leuk. Spannend ook, maar verder deed het me vrij weinig. Geen zorgen.
Het werd wél even heel spannend toen Buggenum ook ondergelopen bleek. En dat mijn lief altijd via die weg naar Roermond kwam. Maar het lukte hem en hij fietste door het water naar me toe. Hoé lief was dát!
Maar nu, 30 jaar later, nog altijd samen met dezelfde god, alleen nu zonder lange staart inmiddels eigenaar van ons eigen huis, en 3 kinderen verder.
Nu is er wéér hoogwater in ons Limburgse landje. Alleen kijk ik er nu met heel veel bezorgdheid tegenaan. Al die arme mensen…vréselijk!
Donderdagavond had ik het even niet meer. Een 3 uur durende uitzending over de overleden Peter RdV en daarvoor het journaal met al die vreselijke beelden uit de rampgebieden. Valkenburg, Duitsland, de dreiging voor Maastricht én Roermond. Téveel mensen overleden en nog duizenden vermist. Vermíst! Mensen meegesleurd door de kolkende waterstroom . Ingestorte bruggen en huizen en de rest van Nederland maakt zich druk om een vermoorde verslaggever. Als Limburgse trok ik dat slecht gisteravond. En nog steeds eigenlijk..
Dit soort beelden ken je van tsunami nieuwsberichten. Toch niet van ons Limburg?! Dit soort natuurgeweld. Ik kan hier dus écht wakker van liggen en onrustig van worden. Wanneer het heel hard dondert en bliksemt loopt ik te ijsberen door het huis. Klein erfenisje van mijn vader geloof ik…
Dus trok ik me die avond even terug in mijn Peperkoekhuisje.
Even freubelen met kraaltjes. Een berichtje op insta en de bestellingen stroomden binnen. Zó leuk!
Het heeft geholpen. Mijn hoofd kreeg weer rust. Even kon ik het niet helemaal handelen. Mensen die al hun bezittingen in het water zagen verdwijnen en tegelijkertijd allemaal vrolijke posts van mensen die op vakantie vertrokken. Zó dubbel, want zó dichtbij…
Van alle kanten kreeg ik lieve, bezorgde berichtjes. Zelfs van een moeder die we ooit in Frankrijk hebben geholpen toen ze halsoverkop met haar zieke man en drie kindjes naar huis moesten vertrekken. Dat ze ons wilde helpen, want dat hadden wij toen ook voor hun gedaan. Man man. Ik moest er bijna van huilen zo lief….
Beetje bij beetje schakelde ik af van de nieuwsberichten en kreeg ik weer rust.
Wij zijn veilig…én droog!❤️