Hoe gaat het?

Goed hoor!
Dat is eigenlijk een antwoord wat je standaard geeft wanneer iemand je vraagt hoe het gaat.
En dát terwijl het soms juist eigenlijk helemaal niet zo lekker gaat…

Eens even kijken.
Waar zal ik eens beginnen?

Het is eigenlijk al een hele tijd dat ik klachten heb.
Ik heb al járen last van mijn schouder, nek, rug en een tijdje terug kwam hier ook duizelingen, benauwdheid en druk op de borst en vermoeidheid bij.
Fysio, werkplekonderzoek, nieuwe bureaustoel, longfoto, bloeddruk, cholesterol bloedprikken, astma, noem maar op. Vanalles werd er bekeken.

Elke keer ging ik maar weer terug naar de huisarts.
Die benauwdheid en druk op de borst vond ik echt een akelig gevoel.

En om uit te sluiten dat mijn klachten van het hart kwamen, kreeg ik een ct- scan.
Ik vond dat echt súperspannend.
Vooral omdat ik niet wist hoe mijn lijf op die contrastvloeistof zou reageren.
Uiteindelijk viel het gelukkig erg mee.

Een week later belde de cardioloog om de scan te bespreken.
Ze hadden verkalking van de aderen gezien. Maar éigenlijk konden ze dit ook weer niet zo heel goed zien op deze scan.
Alleen met een hartcatheterisatie konden ze dit écht goed checken.

Nou. Door dat telefoontje was ik dus hélemaal van slag!
Gewoon omdat ik het niet verwachtte!
Misschien kwamen mijn klachten dáár wel van ja!
En meteen schoten alle rampscenario’s door mijn hoofd.
Mijn hart! De motor van mijn lijf!

Afgelopen dinsdag was het zover.
Ik hoefde pas om 9.45 uur binnen te komen…

Deze “kleine” ingreep zou met plaatselijke verdoving gebeuren.
Maar ze konden natuurlijk weer eens geen ader vinden voor het infuus..

Èn moest ik dus even naar een andere afdeling.
Maar heej: ik kreeg wél een roze sticker he?
( is het gek dat je daar als 46-jarige blij van wordt?)

Kort samengevat.
Het zit erop en nee, het was niet prettig nee.
Gelukkig lukte de ingreep via de pols en mocht ik een uurtje later weer naar huis.
Niet tillen, arm in de mitella en rustig aan doen.
Owkee dannnn

Dat dus.
De meneer zei dat er geen bijzonderheden of vernauwingen te zien waren, dus dat geeft gelukkig weer een hoop rust.
( maar een echt antwoord op mijn klachten heb ik dus nog steeds niet…)

Dus gooien we er binnenkort maar eens antistoffen-testje tegenaan.. eens kijken of dat misschien iets oplevert ?

Anders weet ik het ook niet meer hoor.
Dus hobbelen we gewoon maar wat verder…

Gistermiddag trok ik mijn stippenkleedje aan en wandelde ik naar het stemlokaal in ut durp én was ik reuzeblij met het rode potlood..

Jaja. Een mens kan maar érgens blij van worden hè?

Bucks wilde ook wel graag stemmen…

Zo.
Dat was het.
Dat moest ik even aan jullie kwijt…