BÁM!
Daar is ie dan: Dé aankondiging van de tweede lockdown hier in Nederland…
Toen ik het vanmiddag hoorde leek het wel of mijn adem werd dichtgeknepen , zelfs een beetje misselijk werd van dit bericht.
Het liefst wilde ik janken.
Net als enkele van mijn collega’s.
Ons schooltje alwéér dicht?!
Zo slecht voor leerlingen en zéker voor onze kwetsbare doelgroep…
Maar het moet.
Of we nu willen of niet..
Meteen dacht ik aan mijn lieve moedertje.
Moest ze nou alweer zo lang alleen zijn?
En zonder dat ik t met Paul overlegde had ik haar al een berichtje gestuurd met de vraag of ze deze weken bij ons kwam wonen….
Wij hier in huis hebben elkaar nog, hoezeer we ons ook heerlijk aan elkaar kunnen irriteren.
Maar dagen tegen niemand kunnen praten is toch voor niémand te doen?!?
Meteen dacht ik ook aan Grote Zoon die ook zijn verjaardag 10 januari niet kan vieren….
Wat een ellende.
Al die ondernemers die hun levenswerken in rook zien opgaan en met een faillissement blijven koekeloeren.
En dan al die hardwerkende mensen in de zorg.
Hoe lang trekken zij het allemaal nog?
Bejaardenhuizen die weer geen bezoek mogen ontvangen wegens besmettingen.
Triest is het..
Even dacht ik: Nú breekt de pleuris uit.
Éven werd het werkelijkheid door het gejoel op de achtergrond van de speech van Rutte.
Mensen mensen toch.
Echt chapeau. Trots op jullie volwassen gedrag. #NOT
Maar mensen: wees lief voor elkaar, zorg voor jezelf, je gezin en de mensen om je heen…❤️
Misschien heeft juist die buurvrouw of verre vriendin wel heel veel steun aan een lief app’je van jou. Of stop een lief kaartje in de bus.
Het zijn de kleine dingen die zomaar heel groots voor iemand anders kunnen zijn.
Veel liefs en hou jullie taai!
Ooit.
Óóit komt het goed…
❤️