Dat het hier in huis niet áltijd over rozen gaat weten jullie toch ook wel mag ik hopen?
Ik ben echt niet áltijd gezellig en vrolijk hoor. En mijn kinderen en mijn lief ook niet trouwens. En wij hebben ook gewoon onze dingetjes, onze zorgen en ons verdriet.
Zo vierden we vorige week Paul zijn verjaardag, maar hoorden we deze zelfde dag ook dat mijn peettante plotseling was overleden.
De zus van mijn mama.
De enige die nog over was van haar basis. Het gezin waarin ze opgroeide. En terwijl ik naar haar toe reed om haar te troosten, probeerde ik me voor te stellen hoe dat moet voelen. Om als enige en laatste over te blijven.
Geen ouders en geen zussen meer.
Hoe verdrietig is dat…
Ik herinner me mijn tante als een hele lieve gezellige tante.
Als ik aan haar denk, zie ik opeens een foto voor me bij hun thuis.
Dat gezellige huisje langs het spoor. En ik weet dat ze een kat hadden en een héle grote keuken.
Ze was áltijd een trouwe lezer van mijn blog en was oprecht áltijd heel geïnteresseerd in ons.
Hoe leuk was het toen ze spontaan een keertje met mijn moeder aan de tuintafel zaten en we samen cake aten. Ze wilden ons huis zó graag eens in het echt zien.
Zó gezellig…
Als verjaardagskedootje nam ze me een paar keer mee naar Maastricht. Daar gingen we shoppen en kreeg ik een ring van haar.
Deze snorde ik vanavond natuurlijk even op in mijn ringenverzameling…
Het feit dat ik mijn mama niet kon steunen tijdens de afscheidsdienst was ook niet heel prettig.
Maar ja, regels zijn regels..
Veel samen bellen en babbelen is ook heel fijn..
Ondanks dat ik al een tijdje thuiswerk, had ik wat verkoudheidsklachten dus vroeg ik een test aan en sliep ik afgelopen nacht in het bed van Grote Zoon.
Ja je weet het niet he?
Gelukkig kon ik vanmorgen al terecht voor een gezellige in-je-neus-en-keel-wroet-sessie in de teststraat.
Met als tip: blijven doorademen vond ik het allemaal reuze meevallen.
Het voelde als een wattenstaafje zonder watje zeg maar.
Dat dus.
Dus werd er thuis in een boog om me heen gelopen en kon ik mijn draai maar niet vinden vandaag.
Ik werd geanimeerd door de groepsapp van het werk, waar bijna iedereen zich had laten testen en dus net zo zenuwachtig was als ik.
En dat je daardoor een soort van verbinding voelt.
Door die shit-C-test
Enniewee.
Het enige positieve aan deze stress was dat de uitslag negatief was en ik meteen mijn mannetjes even flink heb geknuffeld.
Het blijft zo frustrerend dat je iets zó kunt missen, júist omdat het niet mag.
Enniewee.
Iedereen mag morgen gewoon gezellig naar school en hoeven we geen 10 dagen in quarantaine. Kunnen de jongens gewoon naar de trainingen én mag ik weer naar de winkel nieuwe verf halen.
Hoé blij kan een mens dáárvan worden.
Ik heul heul blij dus.
Wát een dag.
Kan dat eigenlijk?
Dat je alweer aan weekend toe bent, terwijl het nog niet eens voorbij is? Dat dus….
Welterusten!