Mag ik even zeiken?

Dat je gewoon heerlijk op je nieuwe bank ligt te rieleksen en genieten van je eerste vrije ochtend sinds héule lange tijd. En dat je iets uit een kastje pakt en het opeens in je rug schiet. En dat je vervolgens gewoon niks meer kan.
De dag erna zat ik al om 7 uur bij de fysio. En normaal kan ik daarna weer wat lopen, maar dit keer niet.
Nu moet ik zeggen dat het ook niet echt mijn rug is waar ik last van heb, maar de aanhechting van de spieren aan mijn heup/bekken.

Gelukkig was Paul er, mijn reddende engel. Echt. Ik faalde zó als moeder. Althans zo voelde het..

Ik was er niet voor mijn mannetjes die hun eerste wedstrijd bij de nieuwe club hadden…

Ik krijg de tip om eens fascia-therapie te proberen en na wat gegoogle vond ik iémand. En hoe meer ik erover nadacht, het voelde alsof dit wel eens zou kunnen helpen. Bindweefsel behandelen, dat verklaart misschien ook de jarenlange pijn in mijn schouder? Geen idee.

Vrijdagmiddag kon ik er terecht en daarna kon ik alleen maar huilen. Zóveel pijn en zó niks kunnen…

Blijven bewegen! riep iedereen om me heen, maar ik kon niet zitten, niet lopen, niet staan. Alleen met liggen voelde het iets verlichtend.. opstaan of draaien daarentegen was een groot drama.

Enniewee.
Rustig aan.
Dát moest ik doen..

Dat was zó moeilijk en lastig.
mZeker met de jongens.
Gelukkig waren ze super behulpzaam en lief..

Elke dag gaat het een klein beetje beter.
Vandaag krijg ik weer een behandeling..en ja ik zie er écht wel een beetje tegenop.

Het was elke keer weer mentaal voorbereiden op een werkdag.
Zo ook gisteren.
De jongens waren op de fiets naar school dus kon ik ook op tijd vertrekken….

Tot er een opeens foutmelding op mijn dashboard verscheen en ik geen power meer in mijn gaspedaal had! 🤯 #WTF?!?

Wat was dít nu weer?
Ik belde de garage en vervolgens de ANWB
40 minuten wachten in de dikste villa-wijk van Weert.
Met als leuk detail: een blaas die op ontploffen stond….
Ik kon daar toch niet zomaar ergens aanbellen om te plassen?!

Uiteindelijk hield ik het écht niet meer dus ben ik maar met mijn kreupele lijf ergens een struik in gedoken.
Jaja.
Je ziet het hélemaal voor je hè?
Man man..

Enniewee.
De ANWB-meneer friemelde wat aan het gaspedaal en reed vervolgens achter me aan naar de garage.
Daar kreeg ik een mini-leenautootje en tufte ik, met 2 uur vertraging, weer richting mijn werk.

‘s Avonds stond oudercontact numéro 2 op de planning.
Daar werd ik nou ook niet heul enthousiast van moet ik zeggen, maar we gaan het zien..

Het was echt een tópdag, ehh week hier dus!