Hoppa! Dat was de eerste dan! De eerste dag thuiswerken met 3 kids. Nou moet ik eerlijk zeggen dat van dat hele werken niet zo heel veel gekomen is, maar het was even belangrijk om met de jongens te bespreken hoe nu verder enzo…
De schema’s hingen braaf aan deur en er is wel wat door ze gedaan hoor. Maar er was vooral ook een hele hoop weerstand. Wat ik heel goed begrijp. Ook kwam er een berichtje van ut belsje schooltje dat er woensdag oefenpakketjes voor de leerlingen klaarliggen. Mooi zo..
Ook vind ik het supermooi om te zien hoe mijn docent-collega’s zich door deze shizzle heenwerken en daar hun draai in proberen te vinden. Zeker voor onze doelgroep (vluchtelingen) is het allemaal nèt nog iets lastiger. Met z’n allen in een gebouw. Probeer dan maar eens 1,5 meter afstand van elkaar te houden en überhaupt te begrijpen wat er in de wereld gaande is…
En dat is waar ik mijn kinderen ook heel bewust van probeer te maken. Dat we een leuk huis hebben en ruimte om ons heen. En dat, als je even tijd voor jezelf wilt, je áltijd een rustig plekje kan vinden hier.
Maar vanmorgen werd ik helemaal verdrietig wakker en met een knoop in mijn maag wakker. Zo stom. Ik mis opeens iedereen vreselijk. Vooral de mensen die in hun uppie thuiszitten. Gewoon om het feit dat je niet zomaar even kunt afspreken of samen knuffelen. Dat je met pijn in je hart afspraken moet afzeggen. Dat B een beetje verdrietig is omdat er niemand naar zijn feestje kan komen. Maar van de andere kant: Heej mensen: waar hebben we het over?!
We kunnen appen, bellen, facetimen. Wat een luxe…
Gisteren was het natuurlijk zálig weer en ging ik even met de boys een blokje om. Een rondje speeltuintjes in ut durp. En kijk: het is “korte bokse waer” !
Toen we een tijdje in een speeltuintje waren, kwamen en een opa, oma en 4 kinderen aanlopen. Wij zijn toen verder gegaan naar ons volgende plekje. Niet samen. Dat probeer ik echt. Maar wanneer ik dan hoor dat er elders groepen van 30 kinderen samen spelen en de ouders er gezellig naast staan te babbelen?!? Snáppen zij het niet of ben ik nou zo overdreven?
Maar wij mensen zijn behoorlijk flexibel en creatief dus die B zal heus wel wat kaartjes en kedootjes krijgen op zijn verjaardag en voelde het heel goed voor mij dat ik gisteren voor de oude buurvrouw de vuilnisbak aan de straat kon zetten. Blij dat ik iéts kan doen…
Na het eten hadden we even een uurtje sporten. Badminton, tennis en basketbal. Opeens hebben we tijd over. Duren de dagen een heel stuk langer zonder gehaast naar voetbaltrainingen, wedstrijden, afspraken enz…
‘s Middags kreeg ik een telefoontje van mijn tandarts dat de afspraak verzet moest worden. Begrijpelijk…
‘s Avonds kwam Ruup met de mededeling dat er een onderdeel van zijn buitenbeugel los is geraakt… he wat vervelend nou, hoef ik voorlopig niet meer te zeuren dat hij zijn buitenbeugel in moet doen..!
De ortho is ook gesloten dus. Helaas pindakaas…maar ook weer niet dus.
óveral zag ik een filmpje verschijnen met de boodschap waarom het zo belangrijk is om je handen met zeep te wassen… Dus deden wij de test natuurlijk ook!
Dag 2 is aangebroken, het zonnetje piepte al door de gordijnen toen ik de laatste bladzijden van mijn boek uitlas..
En voor wie zij heeft in een gesprekje, zich niet zo fijn voelt of gewoon domweg tegen iemand aan wilt kletsen: bel, app, mail of FaceTime mij gerust! Hopelijk kan ik je dag weer een beetje opfleuren en jij de mijne nóg mooier maken!
Lieve mensen, schouders eronder, wees lief voor elkaar en maak er wat van!
Dikke kus!💋