Nadat we, na het akelige voorval maar binnen hebben gezeten, was ik er op vrijdag hélemaal klaar mee.
Het was tóch heet en aan het Blauwe Meertje a.k.a. “Ibiza”, leek het veel beter uit te houden. Dus stonden we daar vrijdagochtend alweer om 10 uur voor de poort met ons hele hebben en houwen…
En ik had gelijk. Het was zalig! Maar tegelijkertijd gebeurde ook dát waar ik altijd voor vreesde… En dat was in badpak collega’s, óf leerlingen, óf bekenden tegen te komen… een typisch gevalletje “ik-schaam-me-voor-mijn-eigen-lijf” dus.
Wij waren aan het zwemmen toen ik ze al zag aankomen met de auto en geloof het of niet, ze kwamen op nog geen meter afstand van ons liggen…
Maar dat wisten zij dus helemaal niet. Want wij lagen in het water…
Met lood in mijn ehh zonder schoenen liep ik terug naar ons plekje en werd daar vriendelijk begroet. Helemaal geen gekke blikken of rare gezichten…
En toen besloot ik voor mezelf: Boeiuh. Als het jullie niet bevalt, dan kijk je maar de andere kant op!
En zo was het tóch een hele gezellige, leuke, en vooral verkoelende middag. De kinderen speelden samen in het water en zand..
We kregen van Paul een berichtje dat hij nog wat ging drinken na het werk, dus besloot ik dat we hier lekker zouden blijven tot sluitingstijd en daarna pizza zouden eten. Ik vind het altijd zó lastig om te moeten koken na zo’n heerlijke dag.
Maar rond een uur of 16 begon het nogal te betrekken en besloten we, na een kort ploensje, om tóch maar onze spulletjes te pakken en te gaan. En dat was maar goed ook, want na een flinke bliksemslag moest opeens iedereen het water uit natuurlijk.. en dat was best een beetje creepy. Maar goed. Toen liepen wij dus al bijna naar de auto. We zaten echt nét op tijd in de auto of het barstte los. Dikke vette druppels ketsten op de ruiten. Pfieuw. Één grote chaos bij het uitrijden en mensen die hun auto in wilden…. ooo de rit naar huis was niet grappig.
Op het binnendoorweggetje vielen de eikeltjes keihard op de auto en was ik bang dat er dikke takken van de bomen zouden waaien. Er gebeurd niks gelukkig.
Eenmaal thuis was het bijna een militaire organisatie. In de auto had elk kind een duidelijk opruimtaak gekregen.. tuinkussens, stoelen. Allen moest naar binnen of vastgezet worden. Onze parasol was helemaal geknakt, maar we kregen ‘m ook maar met moeite uit de tafel. Uiteindelijk lukt het wel en konden we lekker droog binnen zitten. Ik bestelde nog pizza en haalde die tussen de buien door op.
Daarna heb ik wel 80x de ramen en deuren open en dicht gedaan. Het waaide zó lekker verkoelend namelijk. Maar ja, je wilt ook geen zwembad in je woonkamer..
Enniewee. Zaterdag deden we overdag echt héulemaal niks, behalve filmpjes kijken, en boeken lezen. Oh ja, én bijslapen. Want met die loeihete dagen kon ik dus écht niet slapen en zat ik vaak tot 2 uur ‘s nachts buiten. Maar moest er dan overdag wel gewoon voor de jongens zijn.
Soort overlevingsstand zeg maar.
‘s Avonds gingen we gezellig eten bij Paul zijn “survival-maatje”, N en zoontje C.
Ik was bij de jumbo om een bloemetje voor N. te kopen toen mijn oog op dit schattige plantje. Een aangezien ze, naast moeder, ook onthaalmoeder is, was dit naar mijn mening het perfécte kedootje. Kijk nou toch!
De geplande bbq hadden we maar geskipt i.v.m. de nodige regen. Dus aten we frietjes van ut “Simpelke”. Echt héérlijk. Én het was supergezellig! Het was al 0.15 uur toen ik voor de eerste keer naar de tijd keek. Jeetje!
Om 1.00 lagen we dus pas in onze nestjes. Moe en voldaan van deze leuke avond….