Toen we afgelopen zaterdag op de Koningsmarkt stonden werd ik gebeld met het bericht dat omi (de oma van Paul) was overleden. En ondanks dat je weet dat dit bericht een keer zal komen, toch blijft het triest.
Niet voor haar hoor, want 97 is een bijzonder mooie leeftijd…
Maar hoe triest lijkt het me dat je lijf niet meer wil en kan. Dat je intussen al afscheid hebt moeten nemen van al je liefste vrienden, kennissen, familie en je zelfs je eigen kind hebt overleefd.
97…Ik gun dit niemand..
Maar vandaag namen we afscheid van haar en qua weer was het een bijzondere dag. Met sneeuw, regen, hagel én zon. Heel apart.
Wat mij het meest ontroerde waren haar 9 achterkleinkinderen die haar kist naar de rouwauto reden.. zo vol trots en zo puur. Dit was hún liefste omi..❤️
Bijzonder was ook de ekster die even op de reling buiten zat en naar binnen gluurde, tijdens de koffietafel vanmiddag…
Ik weet het niet, maar het leek wel of ze dat was. Ja noem me gek, maar ik geloof in dit soort dingen.
Tijdens en na de koffietafel werden er nog mooie en leuke herinneringen aan vroeger opgehaald en ik blijf het altijd zo apart vinden dat een verdrietig iets vaak toch heel gezellig eindigt..
Herinneringen blijven en dat is iets prachtigs..
✨Dag lieve omi..✨
Op de terugweg stopten we om even voor 20.00 uur bij de burgerking. Hoe bijzonder was het dat ze daar de kassa’s gesloten hadden en 2 minuten stilte hielden voor de dodenherdenking…
Een héél bijzonder moment was dat….( en vooral de reacties en onbegrip van de toeristen die totaal niet wisten wat er aan de hand was..en na uitleg diep respect toonden)
