Over krák en de hoek van 90 graden…

Wanneer er een kind krijsend op je af komt rennen met zijn arm in een hoek van 90 graden, dan wéét je dat het foute boel is en dat het niet ” zomaar een kneuzinkje”  is..
En dan krijg ik een beetje kortsluiting ofzo in mijn hoofd.
Of paniek.
Geen idee.
Paul hield Olivier vast en ik belde de huisartsenpost.
Ondertussen hupste ik uit mijn “vuile werkkleren” en hupste ik verder in normale kleding. We konden gelukkig meteen komen.

Bij elke bocht, drempel of hobbel was het huilen geblazen, maar och wat was ie dapper zeg. Hij mompelde dat hij een kapje wilde (voor de narcose) en dat hij erna een aarbeienijsje wilde.
Dit was hem bijgebleven van zijn Buisjes-avontuur.
Eenmaal binnen werden we meteen geholpen.
De foto liet meteen zien wat iedereen al vermoedde.
2 gebroken botten.
Hij kreeg een neusspray om te slapen( want opereren ging vandaag niet lukken)
Dan maar rechtzetten dus, want zo verder ging ‘m ook niet worden.
Of ik erbij wilde zijn? Ehhh daarvoor bedankte ik liever.
Ik vreesde dat ik het geschreeuw nooit meer uit mijn hoofd zou krijgen.
Dus ging ik even naar de wc, waar ik schrok van mijn smerige voeten. (We waren immers al de hele dag aan ’t klussen).
Met wat doekjes probeerde ik me wat te fatsoeneren.
Toen ik weer buiten kwam, was het al gepiept.
Gelúkkig!
Er werden nieuwe foto’s gemaakt en dat zag er alweer een stuk natuurlijker uit gelukkig. Zijn arm werd ingegipst en ondertussen kregen we lieve foto’s ge-appt van geschrokken thuisfront.
Vooral Grote Broer die hem van de glijbaan zag kukelen voelt bijna dezelfde pijn als O’tje.

Na het gipsen mochten we gaan.
Dinsdag worden er nieuwe foto’s gemaakt.
Wanneer het dan nog zo staat als nu is het prima en krijgt hij gips in een kek kleurtje. Wanneer de botten niét naar tevredenheid zijn blijven staan, moet er alsnog geopereerd worden.
We zullen het zien.
Hij kreeg zijn ijsje, geen aardbei-, maar smurfenijs.
Mét extra discodip van de lieve ijsjuffrouw! 
Thuis bekeken we rustig samen nog eens de röntgenfoto’s en ging het eigenlijk best goed met O’tje.
Dat er binnen een half uur al een blauwe vlek smurfenijs én ketchup op zijn mitella en gips zat, ach dat nemen we maar voor lief.
Ik ben een échte jongens-mama.
En dat zal ik weten ook!
Wil je O’tje een kaartje sturen? Dat zal hij hartstikke fijn vinden!
Voor ons adres mag je mij mailen/appen/dm-en