In de zeikende regen herinneringen maken in Mestreech..

Al máánden geleden bestelde ik kaartjes om mijn mama te verrassen met een avondje André Rieu op het Vrijthof in Maastricht.
We vertrokken later in de middag om vervolgens onze buikjes te vullen met heerlijk Mestreechs Zoervleis bij De Dikke Dragonder.
Ons intussen vergapend aan het gevarieerde gezelschap aan mensen dat door de stad dwaalde.
Wachtend tot het Vrijthof open ging.
Toen we eenmaal op het terrein waren ging onze ‘miense-loere” actie gewoon verder. Heerlijk!
We gniffelden om al die mensen die met hun chique kleren en tafels gevuld met champagnekoelers en zalig eten zaten te tafelen.
En dat ze drie tellen later net zo zaten, maar dan met hun regenponcho’s aan… hihi.
Ja toen konden we er nog om lachen, niet wetende dat..
We gniffelden ook om die meneer op wiens witte blouse die dikke duif zijn uitwerpselen dropte.. wij gniffelden maar bleven krampachtig onder ons pluu’ke staan, bang voor een vergeldingsactie van dIe andere dikke duif in de boom boven ons.
Toen we moe waren gestaan, zochten we onze zitplaatsen voor de komende uren op.
Vak B3, rij 3, stoel 19 en 20. Perfécte plaatsen hadden we.
Een echt André Rieu-waterflesje én poncho.
En voor de échte geluksvogels ook nog een echte André-Rieu-sleutelhanger.
Jaja. Maar die lagen dus niet op élke stoel.
En hoéveel mensen we hebben zien loeren naar de hangertjes op de stoel van zijn of haar buurman.
Zo van: zál iemand het zien als ik die pak? Haha.
We gniffelden ons suf.

Niet veel later zaten we zelf onder ons poncho’ke want vanaf het moment dat André zijn viool te voorschijn toverde begon het te zeiken van de regen.
En toen nóg harder dan hard.
Echt niet normaal of grappig meer.
We hadden niks meer te gniffelen want mijn poncho bevatte nogal wat gaatjes.
En met zo’n niet-stilzittende-moeder naast me, dreef het water me door mijn armgaten zó naar binnen.
En zo veranderde mijn rode jurk als een natte lap stof die aan mijn lijf plakte.
Een aantal mensen stond op en ging lopen en ook wij vluchtten naar het overkapte deel (wat eigenlijk voor de EHBO was).
We stonden braaf aan de kant dus niémand had last van ons én we werden gelukkig niet weggestuurd en zo danste ik mijn natte rode lap weer droog.
Perféct plekje, perféct uitzicht..
Niks meer aan doen.
Wij gniffelden weer, al kijkend naar de bikkels die stug in de stortregen bleven zitten.
En uiteindelijk zelfs stonden te walsen…
Maar goed. Toen het confetti-kanon zijn werk had gedaan en The Knight Rider het podium op kwam werd het pas écht een tof feestje en ik genoot me suf van de prachtige lach op het gezicht van mijn mama.
Op een sneaky manier gingen we huiswaarts met een prachtig mooie grote paraplu en zongen we liedjes door de straten van Mestreech.
Wij hebben het zó fijn gehad samen.
Dit vergeet ik nóóit meer.
vooral dat verhaal van die paraplu niet
Weer een mooie herinnering gemaakt…samen.