Onze Kleine B had zich zomaar ineens een nogal vervelende eigenschap aangeleerd.
Een nieuwe hobby kon je ’t bijna noemen: tutjes verstoppen!
Toen we zondag terug kwamen zei Paul: hij ligt echt nèt in bed, heb óveral moeten zoeken naar die tut!
En t is niet zo dat ie er maar 1 had hè?
En ook niet gewoon zo’n losse fiep, nee met doekje eraan en al.
Geen idee waar hij ze geduwd heeft.
Ik dacht meteen: maar dáár ga ik niet aan beginnen!
En zo geschiedde.. En guess what? Maandagavond tut kwijt.
Ik weet t niet, ga maar zoeken anders moet je écht zonder tuttie slapen vannacht..
Hij vond ‘m niet.
En sliep, met enkele huil-ik-wil-mijn-tutje-sessies…
Ik doorzocht het hele huis naar tutjes en verstopte deze (sorry schatje, als je dit ooit leest).
Hij sliep de eerste nacht zonder…
De tweede nacht zonder…
En de derde en vierde nacht!
Overdag vraagt hij er nog wel eens naar, maar dan zeg ik dat ze kwijt zijn en hij ze maar moet zoeken!
Stiekem ben ik wel eens beetje trots: zou hij er nu echt vanaf zijn?
Dit ging toch een heel stuk anders dan Toen bij O’tje ….. En bij Grootste Broer
Nog altijd mis ik de tut met t konijn én t oranje doekje…maar zou dit t einde van het Tutjes Tijdperk zijn?