Vandaag kreeg R zijn rapport. En écht, met zó’n rapportje mag ie zeker thuiskomen. Maar ik blijf hem ook steeds weer zeggen: als jij goed je best doet en wij zien dat ook, en het zou dan niet helemaal lukken, dan vind ik het óók goed!
Ik bedoel: een kind kán en hoéft toch niet in álles uit te blinken?
Zouden ál die mensen die al die vol-lof-en-in-de-hemel-prijs-fb-berichten over hoé trots ze wel niet op de resultaten van hun kroost zijn, dit er ook opknallen als hun kind niét volgens “de normen” zou presteren?
Zouden ze dan schrijven: er is helaas geen vooruitgang merkbaar want mijn kind heeft dyscalculie.
Of mijn kind presteert onder de gemiddelde norm vanwege concentratiestoornissen of whatever? Ik vraag me dat altijd af….
Maar goed. Is dit niet met alles?
Zolang het allemaal goed gaat mag de hele wereld het weten, maar wanneer je de hele dag met je postnatale depressie op de bank naar de vallende blaadjes ligt te staren, daar zwijgt men over. Dát hoeven je “vrienden” allemaal niet te weten..
Tuurlijk doe ik daar ook aan mee. En check ik op fb in bij de schaatsbaan waar we gisteren waren en gooi ik er nog een gezellig fotooke bij.
Kijk ons het eens gezellig hebben…
En ik schrijf er dan ook nog een vrolijk stukkie over op mijn weblog met nóg meer plaatjes erbij.
Maar gelukkig zag niemand dat ik die dag stíkchagrijnig was van vermoeidheid en slaaptekort.
Nee. Dát wil niemand lezen.
Er bestaat immers nog altijd geen vind-ik-niet-leuk-knop…en zonder die knop weet niemand hoe ze dan wél moeten reageren…
Die vraag heb ik me de laatste week ook afgevraagd, waarom zeggen we eigenlijk nooit dat het k** gaat, tja het antwoord op die vraag heb ik nog niet ontdekt, tot je op een punt komt dat iemand, waarvan je het niet verwacht, je vraagt hoe gaat het, en dan komt alles eruit! Maar antwoord op de vraag, nee dit weet ik niet!!
Dit is zooo ontzettend waar! En toch betrap ik mezelf er iedere keer weer op dat ik enkel de “hoogtepuntjes” deel op Facebook. Twitter daarentegen vind ik échter. Daar slinger ik al m’n gedachten op, dus óók de negatieve. Hoewel ik dan toch drie keer twijfel of ik het niet iets anders zou formuleren. Social media hè? Hmmm.
Mensen denken echt dat ik het ideale leventje heb, de ideale vrouw ben, nooit chagrijnig of boos…#not #benookgewoonmaareenmens
Ik zeg ook altijd tegen de kinderen dat als ze maar hun best doen ik tevreden ben. Het gaat ook om de inzet vind ik.
Ja precies! Dat is ook mijn idee erover, als ze eruit halen wat erin zit is t prima!