Het was nog even spannend, want een telefoontje krijgen met t bericht dat er een zoon ziek bij opa en oma zit en álles eruit gooit, is nooit grappig.
Maar een nachtje slapen deed hem goed, dus konden we met een gerust hart deze werkdag beginnen.
Maar eerst bracht ik ons kleinste muppie voor t laatst naar de oppas, onthaalmoeder in t belsj.
Samen met zijn vriendinnetje aten ze voor de laatste keer poffertjes en bakten ze cakejes!
Zó lief!
Een mijlpaal.
Een eind aan bijna 8 jaar voor onze jongens zorgen.
Wat een respect.
Wat een liefde.
Wat een zorg.
En wát een plezier!
Dus knutselde ik nog een bedankje en met een brokje in mijn keel haalde ik t mupke op.
En met een tas vol lekkers en lieve kedootjes en een dikke knuffel gingen we naar huis..
Weer een tijdperk afgesloten.
*Zucht*
wat gaat de tijd toch snel …
Alle afscheid doet pijn, maar het opent ook weer een andere deur, lieve Linda, thats life. X