Hersenspinsels op de maandagavond..

Soms.

Sóms vraag ik me af hoe t zou zijn als huisvrouw/thuisblijfmoeder of hoe je t ook noemt.

Een mama die niet werkt (om wat voor reden dan ook) en dus áltijd aan de schoolpoort kan staan om haar kiendjes op te halen. Of te brengen.

Een mama die daar-waar-nodig-is op school kan helpen of taxi kan spelen wanneer ze met de klas ergens naartoe gaan..

Nu sta ik gelukkig óók wel regelmatig aan de schoolpoort om mijn bloedjes van kinderen te brengen of op te halen.

Maar hoé zou het zijn om thuis te zijn?

Natuurlijk heb ik tijdens mijn zwangerschapsverlof 3 x mogen ervaren hoe het thuis zijn was.

Toen ik bij R weer mocht werken was ik zó blij dat ik weer andere praat had dan alleen maar over luiers, flesjes en babypraat. 

De hele dag in die babybubbel, leuk ja. Voor een tijdje dan.

Gék werd ik ervan. 

Wanneer ik zonder baby in de stad was hoorde ik m nóg overal huilen. Echt niet grappig was dat bedenk ik me achteraf.

Gelukkig ging dat ook weer over.

Toen O’tje geboren werd was t al wat drukker want ik had immers al een kotertje die ik elke dag van en naar school bracht.

Die babybubbel was al snel verdwenen en t dagelijkse huis-tuin-keuken-leventje ging door.

Tja en bij B? Heb ik toen eigenlijk wel verlof gehad?

Blijkbaar wel, maar dat was in een vingerknip voorbij met 2 schoolgaande broertjes en alles daaromheen.

Deze week hebben de jongens nóg een week vakantie.

Wij niet.

Maar jeetje: wát een heerlijke variatie voor de kids: op maandag komt oma, op dinsdag de oppas, woensdag ben ik er, donderdag de oppas en vrijdag komt de andere oma.

Helemaal leuk voor ze!

Met iedere persoon doen ze altijd weer andere dingen en op een andere manier. En dat is zo grappig om te zien/horen.

Maar soms ben ik ook weer zó jaloers op die lieve mama’s die altijd thuis klaarzitten met een kopje thee en een koekje..

Maar voor mij is het goed zo.

Even geen ge-mama voor mij, ik geloof dat me dat een leukere mama maakt!

Pfff wát een heftige kost zo op de maandagavond he?

Ja soms moet dat even.

Net als dat verrekte loslaten van die kinderen.

Dat er opeens in je opkomt : 

Zou R misschien zelf samen met de buurjongen naar het basketballen kunnen fietsen?

Wanneer laat je je kind zelf fietsen?

Weet u dat verhaal over die OLIEBOLLEN nog?

Man man. Ik hád t niet meer.

Ik overlegde even met P en die vond t ook wel ok.

Dus tja, daar ging ie.

Samen met S..

Tja.

En daarna was t natuurlijk laaaaaang wachten tot ie weer terugkwam.

Maar daar was ie!

Met blosjes op zijn wangen van t sporten én het plezier.

Oh heerlijk mannetje; wat ben je toch dapper!

  

Laat t lóóóós, laat het gááááán!