Hoe het nét even iets anders liep…

Zo rijd je na je werk naar ut belsje schooltje om de jongens op te halen.
En zo rijd je, na het ophalen van Kleine Broer, vanuit de oppas rechtsstreeks naar de huisarts….

Er ging bij het uitstappen iets heel erg mis.
O’tje was al uitgestapt terwijl Grote Broer de deur heul hard opendeed.
Keihard tegen O’tjes koppie.
Die viel om tussen de planten en huilde en krijste.
Het enige wat ik zag was een deuk en gat in zijn hoofdje.
Gauw naar binnen voor een natte doek en daarna meteen door naar de huisarts om te checken.

Een gat is een groot woord, maar ik wilde wel graag weten of ’t een pleisterwond was of dat er hechtingen of lijm aan te pas moesten komen..

Dat laatste was het geval dus.
Er ging gelijmd worden.
En gossie.
Gisteren lag ie dapper in de tandartsstoel en vandaag op het bed van de dokter.
Mijn arme O’tje…

Het lijmen deed nog zeer ook.
Maar dat was snel over.
Een sticker als beloning deed wonderen.
En toe konden we éindelijk gewoon naar huis.

Man man.
Ja dat krijg je als jongensmama he?
Zal vást niet de laatste keer zijn.

Maar ik moest we meteen aan mijn moeder denken.
Hoe zij zich voelde toen ik ” mit losse hènj” bij de Sijben de berg naar beneden sjeesde…….en halverwege met mijn kin op de stoeprand belandde.

Met 5 hechtingen en een pleister van oor tot oor zat ik daar in de erker van ons huis.
Want iédereen moest t weten over mijn 5 hechtingen…

Maar dát gevoel, dat mijn moeder toen had, voelde ik vandaag dus…
En hóppa: gratis en voor niks weer wat jaartjes ouder.
Goh.
Dat gaat nog wat geven…

Maar goed.
Om de dag toch een beetje vrolijk af te sluiten, een schattig filmpje van onze kleine B die schaduwspelletjes doet.
Zó grappig!
KLIK!