Deze foto.
Het was december 2012.
Deze foto is me zó dierbaar.
Na een tijd in het ziekenhuis was je weer even in ons huisje.
Toen je wegging wisten we allemaal dat dit de állerlaatste keer was dat je bij ons was.
Zó fijn.
5 januari, 2 jaar geleden moesten echt afscheid nemen.
Het was goed.
Het samen ernaartoe leven was heel fijn en de dienst was zó puur.
Je verjaardag.
Je sterfdag.
Wat moét je toch met die dagen?
Laeve en geneete! zei mijn moeder toen ik t haar vroeg.
En ze heeft zo gelijk…!
Missen doen we je nog enorm en hoé vaak heb ik al niet van mensen gehoord dat ze in Kleine Benjamin jouw gezicht zien.
Op fijne dagen ben je bij ons.
Net als met kerst, in Toverland.
Alle drie de kindjes hebben afzonderlijk van elkaar iets gezegd wat op jou betrekking heeft.
Zo raar.
Maar ik weet dat je bij ons bent.
Vandaag draag ik de armband.
Gemaakt van jouw stropdas.
Zo ben je toch een beetje bij me.
Herinneringen blijven, vergeten doen we je nooit!
Dikke kus…
<3 <3 en wat mooi die armband en die foto is slikkenmooi <3
Heel mooi verwoord, Linda!❤️
Wat gaaf die stropdas! En t blijft een mooie foto ja. Dat gevoel van houden van, dat gaat nooit weg, dat is altijd bij je. Afscheid is het begin van de herinnering, en wat heb je toch mooie herinneringen! Knuffel!
Prachtige foto!
Fijn dat je op zulke dagen de armband kan dragen, heel mooi!
Zo mooi.
Mooi Linda, wij hebben het er vandaag ook over gehad…. De tijd gaat zo snel!!! Maar hij zit gegrifd in onze herinnering ( en ons hart)xx
Wat een mooie herinnering!
De liefde voor je vader spat van het scherm. Wat zul je hem missen. En wat zou hij trots op je zijn. X
Oh wat een superlieve reaktie.nu moet ik daarom weer huilen!💋
Mooi geschreven, ontroerend.
Knap dat je moeder er zo naar kan kijken.
*knuffel*
Dank je wel Yvon, ben ook supertrots op mijn liefste moederke!