Zeg, ik weet niet hoe het er bij jullie aan toe gaat mbt de voorbereidingen tot pakjesavond, maar sinds we kindjes hebben, blijkt dit automatisch óók bij mijn taak als moeder te horen.
Gratis en voor niks erbij.
Net als vriendenboekjes invullen, verjaardagskedootje voor vriendjes kopen, broodtrommeltjes vullen en tasjes klaarmaken.
Zal ik nog even doorgaan?
Goed.
Papa-Sint-Paul deed gisteren nog wat last-minute-shopping.
Goed.
Helemaal klaar voor vanavond.
Alles ingepakt en wel.
Rust.
Jaha.
Zou je dénken ja!
Maar wát nou als je je ’s morgens om kwart voor 7 met je duffe hoofd staat aan te kleden en je oudste zoon opeens schreeuwt: HÉÉJ! IK ZIE DAAR EEN PÁKJE!!!
Ja?
WÁT DÁN?!?
Sta je daar.
Huppelend, met één been in je broek op standje wiebel zeg maar.
Terwijl je met je andere arm je dólenthousiaste zoon bij zijn lurven grijpt om te voorkomen dat hij de rest van de pakjes ook gaat ontdekken?
Ja?
Nog áltijd met je duffe hoofd, maar opeens kláárwakker?!
Bohhh!
En ja.
Hij werd boos omdat hij dat pakje niet mocht pakken.
En gelukkig kreeg ik er iets uit gepreveld wat hij denk ik wel geloofde.
Ik vertelde hem dat ik dat pakje óók al had gezien en dat ik stiekem had gekeken voor wie t was, maar dat ik dénk dat Piet dat daar even neer heeft gezet omdat t misschien te zwaar is? Of dat ze véél te veel kedootjes moeten brengen?
Ik zei dat hij net als ik zijn mondje op slot moet doen, zodat niemand weet dat wij dat pakje al hebben gezien?
Pfieuw.
Mán man.
Kinderen houden je jong, zeggen ze toch altijd?
Nou.
Pfff moet dat op deze manier?
En ja.
Tuurlijk kreeg Papa-Sint-Paul van mij een je-wordt-bedankt-app.
Waarop hij antwoordde: maar ik meende dat ik t goed had afgedekt met een plastic zak?!
Volgend jaar gaan we maar eens kijken voor een gehuurde box ofzo.
Waar we met een aantal gezinnen onze geheime pakjes kunnen opbergen.
Of in de graasj van de buren met kiendjes die toch niet meer geloven…
Eens goed over nadenken nog.
En ik dénk dat we volgend jaar de rollen maar eens gaan omdraaien..