Het was een knullig klein briefje van de juf.
Dat de kinderen iets mee mochten brengen van iemand die ze missen…
Nou.
R. wilde wel zijn opa Bennie-beertje én een foto meenemen.
En daar stond ik.
Om 7 uur ’s morgens.
Met dikke dikke tranen die over mijn wangen zó op de houten vloer kletsten….
Ik wist preciés welke foto ik zocht.
Deze dus.
Compleet overrompeld door alle herinneringen, gevoelens, emoties die zo’n foto je ineens terugbrengen in dat moment dat ik de foto maakte.
Die twee, die konden elkaars gedachten lezen…
Zó mooi…
En na de vraag van O’tje of iedereen dood gaat, was de toon van deze ochtend aardig gezet.
Maar goed.
Ik had hele andere plannen met deze dag dan een beetje verdrietig gaan zitten wezen.
Er moest namelijk weer een trap geschilderd.
Mijn favoriete bezigheid tijdens de herfstvakantie.
Geen idee waarom onze traplak maar een jaar toonbaar blijft.
Was toch échte goeie zei de verfmevrouw destijds…
Enniewee.
Strak in de lak zit ie weer!
En ’t mooie was.
Ik had óók nog een sushi-date gepland.
Een perfecte beloning van hard werken dus.
Zo maf ook, hoe leuke contacten/vriendschappen ontstaan….
Het was súpergezellig en ik sprak weer een hoop wijze woorden.
*kuch*
Ja man.
Daar ben ik een kei in.
Vooral tijdens t sushi eten.
U zou me eens moeten uitnodigen joh!
*slik*
Wat een GEWELDIGE foto!! Soms zegt een foto meer dan heel veel woorden,!!
Zo mooi eerlijk en lievdevol verwoord, maar ook knap dat je de draad weer gelijk hebt opgepikt door de trap te verven en jezelf te tracteren op shushi!! Xxxx