Gisteren mocht ik met 3 koters naar de tandarts.
Dit keer pakte ik ’t wat slimmer aan dan de vorige keer.
Ik als eerste in de stoel zodat het voor hun nog wat spannend bleef.
De vorige keer was ’t andersom, waren zij opgelucht en blij (lees druk en onrustig ) en lag ik heulemaal niét rielekst in die tandartsstoel.
Ach ja.
Al doende leert men zal ‘k maar zeggen..
Vandaag mochten we terug voor Ruup.
Die blijkt wat diepe, niet goed poetsbare groeven in zijn achterste grote kiezen te hebben.
Dus kwam er een seallaagje overheen.
Ik noemde het “tandennagellak”.
En wat was ie dapper zeg.
En wat smaakte het vies!
Het zag er blauw uit maar smaakte niet naar smurfenijs, dus die optie hebben we meteen maar voorgesteld.
Haha.
Ze zou het eens voorstellen!
En O’tje?
Die las braaf een boekje.
Wat een voorbeeldig kind is ’t toch..
*kucht*
