Dit prachtige lichtje met mijn naam was het laatste kedootje dat ik van mijn vader kreeg ik voor mijn verjaardag, 2 maanden voor zijn overlijden.
Hij lag toen in het ziekenhuis en kocht ’t in het winkeltje daar denk ik.
Een eenvoudig kedootje maar voor mij zó dierbaar.
Elke keer wanneer ik er een lichtje in brandde, dacht ik aan jou.
Vanmiddag stond ik met de scherven ervan in mijn handen en stroomden er heel veel dikke tranen over mijn wangen.
Intens verdrietig om een paar scherven..
Kleine B was ermee aan de wandel gegaan en toen kletterde alles op de grond.
Eigen schuld, dikke bult ja.
Hád ik t maar op een veilige plek moeten zetten.
Stom hoe je om zoiets zó verdrietig kan zijn.
Ik troost me met de gedachte van mijn onlangs aangeschafte theelichtje met een perfécte spreuk.
Maar nee.
De warmte die ik van jouw lichtje kreeg was toch 100 keer fijner.
*huilt*
Hallo lieve Linda, ja erg, bewaar de scherven, Heri is een genie in lijmen en plakken. Misschien dat het lukt. Neem het maar mee naar Mariet dan komt het wel goed. Hij kan het altijd proberen, je kunt het nog altijd weggooien. Liefs Lenie
Knuf voor jou…..
Ach… Dat doet pijn. 🙁
Wat erg! Ik kan me voorstellen dat je je verdrietig en wellicht even plotsklaps heel leeg voelt. Sterkte!
Och jee, dat is verdrietig. En zoiets dierbaars, daar mag je best dikke tranen om huilen. Het is niet stom en het zijn zeker niet ‘een paar scherven’. Het was een bijzonder cadeau. Ik zou de scherven van ook zeker niet weg doen.