Zag ik daar vanmorgen om half 10 dat er om 10 uur historische koetsjes met paerdjes zouden vertrekken in ons durp.
Ik holde naar boven en haalde onze uitslapende O’tje uit zijn bed. Geen idee wat hem opeens bezielde om zolang uit te slapen, maar goed.
Met onze ongewassen en net wakkere koppies togen de kiendjes en ik naar het Kerkplein.
Alwaar er bekans meer foto’s gemaakt werden van mijn kiendjes in een fleurige bakfiets, dan van de paerdjes en hun koetsjes.
Jaja.
Het is en blijft een durp hè?
Nou.
En toen stonden we daar.
Half elf…
11 uur.
mama? Ik heb honger
Geen wonder. De jongens hadden nog niet ontbeten.
nog éven wachten, het zal zo wel beginnen..
Mama? Ik heb dorst!
Meteen volgend door: mama, ik wil nú naar huis!
Oke.
Klaar.
Wij naar huis.
Eindelijk samen aan de ontbijttafel.
Tot ik opeens paerdjes met hun koetsjes aan zag komen!
Bleken ze dus gewoon allemaal lángs ons huis te komen…
En zo stonden wij eerste rang!
Het vaderdag-kedootje voor opa Bert stond klaar.
Helemaal in thema….
Mét juichpet.
Zónder nephaar…
Here we go!
De rest van de familie arriveerde tegelijkertijd en het was weer één dolle boel.
Voetballen, tent bouwen, zwemmen, snoepen, spelen, frietjes eten én een opa die wel drie keer heeft gezegd:
wij vinden het écht heel leuk als jullie komen!
Ik geloof dat hij geen fijnere vaderdag kon hebben..
Práchtig toch!
Opa was scheidsrechter..en dat oranje ding in zijn mond is een fluit dus.
En ik vermaakte me ook wel en t leek wel of ik in een ver, warm land zat!
Héérlijk !
