Wel 1000 zéér goede excuses..

In het kader van: een beetje meer bewegen kan nooit kwaad, dacht ik vanmorgen:
zal ik op de fiets naar ’t werk gaan?
Alleen bij de gedachte al schoten er meteen wel 1000 zéér goede excuses door mijn hoofd.
Maar nee.
Ik deed ’t.
Zo vaak krijg ik, qua tijd ivm kiendjes van en naar school te halen, de mogelijkheid niet.

Dus ik deed het.

rustig aan Lin! bleef ik mezelf zeggen.
Maar nee.Dat kan ik niet. Ik moét doortrappen.
Dus ja, met een hoofd, zo rood als een kreeft én pien inne vot, kwam ik op ’t werk aan.
Een half uurtje.
Toen had ik weer een normaal kleurtje.
Maar wat wás dat fijn.
Maar wie regelde die wind tegen?!

Wie met de fiets heengaat,
Moet ook weer terug.
De wind draaide gezellig met me mee.
*gromt*

En terwijl ik me daar een beetje ongans trapte, werd ik meerdere malen ingehaald door mannen en vrouwen van 70+
Langzaam draaiend met hun beentjes.
Ik, wild vechtend tegen de stevige wind.
*gromt*
Bij het stoplicht stond ik naast de 70+ dame, keek eens naar haar bagagedrager en ontdekte het electrische gedeelte van haar fiets.
Há, lachte ik.
Zij lachte terug.
Haar kunstgebitje versierd met tientallen vliegjes.
Ja dat krijg je he?
Wanneer je zo snoeihard voorbij knalt met zo’n big smile op je hoofd.

Tssk.
Het is te hopen dat die remmetjes van haar fietske het allemaal trekken.
En haar broze botjes de smak tegen het asfalt kunnen verdragen.
Want jiésus.
Die dingen zijn lévensgevaarlijk!

Maar goed.
Ik fietste vandaag naar mijn werk.
Zo.
En nu mag u applaudisseren!

Dank u….