D’n Mooshaof en ik.
Ieder jaar hetzelfde liedje.
Wanneer alle mede-mooshaof-genoten al druk met hun potgrond, kweekpotjes en zaadjes bezig zijn,
doe ik niks.
Geen puf.
Geen tijd.
Geen zin.
Ieder jaar opnieuw moet onze liefde weer opnieuw groeien.
We hebben een beetje een haat/liefde-verhouding, D’n Mooshaof en ik.
Maar goed.
Afgelopen weekend modderde ik al wat met de kiendjes in D’n Haof, maar het échte enthousiasme was er niet.
Tot vanavond….
Opeens was het daar en dook ik op mijn knietjes en wroette wat met mijn handen in de aarde..
Héérlijk!
En warempel.
Na wat uurtjes dabben was de puinhoop opeens te overzien en verhíp, de tomatenplantjes die bijna het loodje legden, doén het gewoon!
Álles doet het!
De rabarber groeit als een dolle, kleine aardbeitjes hangen aan de planten.
De bessenstruiken hangen nokkievol en de oude kweepeer bloeit weelderig!
Het begin is er.
De bonen zitten in de grond en sla is gepoot.
Ik heb er weer superveel zin in!
Miene Mooshaof en ik…
Ik heb nog wat plek over, dus als er iemand nog wat leuks over heeft voor in Miene Mooshaof, gráág!
Wat zingt Reynders auch alweer???? In den hoaf, in den hoaf,,, nou ich haaj der vreuger eine loeiheakel aan, geniet doe der mer van….