De vlaegel…

Onze keuken.
In onze keuken staat een oude Cooker.
Ik had er áltijd al van gedroomd.
Dus tijdens de verbouwing konden we opeens een oud (redelijk betaalbaar) cookertje op de kop tikken.
Maar zwáár dat die krengen zijn.
Echt heul heul zwaar.
De Cooker stond op een pallet met wielen.
Maar het einde van de verbouwing was nog láng niet in zicht en intussen rolden we de Cooker van de ene ruimte naar de andere.
Tot we na een aantal jaren éindelijk aan de keuken konden beginnen.
En de nieuwe keuken om dit loeizware kookdinges heen werd gebouwd.
Mijn droom kwam uit.
En verhip.
Het oudje werkte zelfs nog!
Best handig met koken enzo.

Goed.
Allemaal leuk en aardig hoor zo’n nostalgisch gedoe.
Maar wanneer er opeens geen eten meer op bereid kan worden, dan is dat vleugje nostalgie opeens heul snel verdwenen zeg maar.

Net zoals vorige week.
Toen wilde de macaroni opeens niet koken en bleef het gerulde gehakt me wat bleekjes aanstaren in de pan.
NEEEEEEEE!
We deden zelf nog wat verwoede pogingen om t kreng ( want dat is t dan opeens, heel gek hoe dat omslaat op t moment dat iets niét doet wat jij wilt) weer aan te krijgen.
Niks.
Helemaal niks meer mee aan te vangen.
Pótverdoemes nog eens aan toe zeg!

Dus werd de cooker-monteur- jaarlijkse-onderhoudsman gebeld.
En aten we de dagen erna pizza, friet en Chinees.
Ja, je moet wát hè?

Mijn moeder nam de honneurs waar..
Maar ook de ervaringsdeskundige kreeg m niet aan de praat!
Hij kreeg geen gas.

Tja.
En toen.
Toen bleek dat onze peuter, de vlaegel, stiekem de gaskraan had dichtgedraaid!
Djúú zeg….

Haha.
Nou ja.
Ons cookertje kreeg in elk geval zijn jaarlijkse onderhoudsbeurt.
Én had de meneer in kwestie óók weer eens wat leuks te vertellen toen hij thuiskwam!