Man man.
Liet ik me weer overhalen.
Net als toen
Vorig jaar had ik een goed excuus.
Iets met een megabuik met beeb erin.
Dit jaar had ik geen excuus.
Dus ging ik mee.
Dus wéér die geblindeerde bus in.
En wie mij een béétje kent, weet dat ik kótsmisselijk word wanneer ik niet vooruit kan kijken in een auto.
Goed.
Maar goed dat t donker was, anders had je een bleke, kotsmisselijke Linda gezien.
Enniewee.
Nadat de andere groepen vertrokken waren mocht onze groep.
Hóp.
De duisternis in.
Blijkbaar zaten we slechts 2 durpen verder..
Maar wel in de middel of niks van dat durp dan.
De wandeling duurde ruim 2 uur.
Een behoorlijke toter-pratsj-sjlidder- wandeling.
Man man.
D’n toter tot aan de knieën.
Maar goed dat ik waterdichte laarzen aanhad.
Klein nadeel dat mijn voeten 3 bevallingen later 1 maat groter zijn geworden.
En mijn schoenen niet…
Ik voelde me een beetje een chinees moddervarkentje met van die afgeknelde voetjes..
Au au au.
Gezellig was het wel.
Gelukkig maar…;-)
Mooie plaatjes zagen we ook onderweg.
En verhip! We wonnen ook nog de 3e prijs.
Een worst ja.
Hoe blij kan een mens dáárvan worden?
