1 jaar geleden..

1 jaar geleden……

De állerlaatste woorden.
De állerlaatste knuffels.
De állerlaatste keer in je ogen kijken.
De állerlaatste adem….

Wat ben ik blij.
En vooral enórm dankbaar dat we erbij mochten zijn.
Deze allerlaatste momenten samen.
Het geeft me zoveel rust.
Een oneerlijke strijd die je niet kon winnen.
Maar zóveel pijn.
Onmenselijk..

Nu je niet meer bij ons bent voel ik je des te dichter bij me.
Je bent er áltijd.
Sommige ervaringen best heftig en zeer emotioneel.
Maar daarna valt er een deken van warmte en rust over me heen.

Nóóit had ik nagedacht hoe het leven zou zijn zonder vader.
Ik kan er nog altijd maar niet aan wennen.
Mán wat hád ik je graag zien knoevelen en grapjes maken met de jongens.
En die kleine B. Wat zou je ‘m leuk vinden…

Leeve pap,

Ut laeve raas wiejer en ondanks alle leuke dinge in ut laeve misse veer dich enorm.
Dan böke veer weer ins flink en geit ut waal weer get.
Ich wil dich laote weite des se súpertrots moogs zeen op dien sjterke vrouw, mien mooder.
Ze duit ut toch zo goot….
Maar det hoof ich dich eigenlijk neet te vertelle.

Veer komme d’r waal.
Maak dich maar gein zurg..

Dieke knoevel van os allemaol en veer drinke d’r vandaag eine op dich!

Xxx Linda