Soms is het echt een drama, dat eten.
O’tje weigert gewoon en roept: ik wolte niet etuhhhh en dan kun je doen wat je wilt.
Hij heeft dat van geen vreemde hoor.
Alleen was het bij zijn moeder een ander verhaal.
Die kletste tijdens het eten zóveel dat ze geen tijd had om te eten.
De rest van het gezin at gewoon door en als ze klaar waren, liepen ze gewoon weg.
En daarna wist ik niet hoe snel ik weet bij hun moest zijn, want stél je voor dat ik iets zou missen wat ze zeiden.
Maar goed.
Toen was ik geen 3 natuurlijk.
Enniewee.
Dat geklier, gemopper en gezanik onder het eten ben ik aardig zat intussen.
Maar ja.
Wat doe je dan?
Je kunt een kind niet dwingen natuurlijk, maar hoe langer het duurt hoe bozer ik word.
En dat werkt averechts natuurlijk.
Gisteravond was t ook weer raak.
Tuurlijk kon ik me ook bedenken : dan eet je maar niet, maar je krijgt ook níks anders.
Ik gooide het op de Twitter en kreeg tzelfde antwoord.
Een ander antwoord was: bewaar t eten tot ie honger krijgt en geef t m dan.
Vanmorgen was t zover.
mag ik eten?vroeg ie.
ja hoor! antwoordde ik en schotelde hem een paar blokjes gebakken aardappel voor. Zelfs een beetje opgewarmd in de magnetron..
Zijn gezicht sprak boekdelen.
Tja.
En toen begon de strijd.
Ik stopte t in zijn mond en vervolgens hield ie t een uur in zijn mond.
Gemengd met melk.
Yuk!
Na een hoop gemok slikte hij t door..
Ik prees ‘m de hemel in.
Daarna was de tweede en tevens laatste hap aan de beurt.
Intussen waren we al aangekleed en klaar om naar de kapper te gaan.
Auto in en rijden maar.
Hij nog altijd met t eten in zijn mond…
Bij de kapper moesten we wachten en anderhalf uur later liepen we naar buiten.
Hij nog altijd met t eten in zijn mond..
We liepen langs het bakkertje en hij zocht zichzelf een roze donut uit, die hij op mocht eten als zijn mondje leeg was.
We reden langs de visboer en kochten kibbeling.
Hij nog altijd met t eten in zijn mond…
Toen we uitstapten begon hij weer te huilen en opeens riep hij: hebbuh doorslikt mama!
Ik twijfel zelf of hij t buiten heeft uitgespuugd of écht heeft doorgeslikt.
Maar goed.
Lof all over.
Hij blij.
Ik blij.
Geen idee of dit gaat werken zo hoor.
Ga er wel een behoorlijke kluif aan krijgen zo.
Maar goed.
Hij was wel lekker stil vanmorgen, want kletsen kon hij niet met volle mond!
Wie gaat de strijd winnen, Oli of mama?
Aanhouder wint…mama dus 😉
Tja, what to do? Ze groeien er allemaal overheen, en jou kennende worden het toch sushi addics, dus hou maar gauw op met die aardappelseswitch op rijstballetjes :-p
Haha, ik herken dit. Hou maar vol!! En eens op een dag eten ze ALLES !!
Pittig menke… Mer mam ouch 😉
Oh, niet gemakkelijk. Ik zou er niet te veel aandacht aan geven. Niet eten bord weg. Hij zal ‘ s morgens wel zijn boterhammekes opeten. Hoe meer gewichtje je erover in de schaal legt hoe meer strijd je krijgt. Als hij honger heeft eet hij wel. Ik zou wel niet laten snoepen. En belonen met iets lekkers als hij toch eet. Zo krijg je meer een positief effect en dit is veel minder vermoeiend voor jullie allemaal!!!!!!
Wat bij ons werkt is…… zeuren is een schepje extra…. maar ook echt doen he…De sfeer aan tafel is hierdoor sterk verbetert… Nu zie en weet je ook echt of ze iets niet lusten of dat het avond eten teveel is….. Ook ben ik erachter gekomen dat het tijdstip van eten veel uit maakt….Wij zijn gewend om tegen half zeven te eten… dat is laat maar dat zijn ze gewend…. Maar eten wij een keer eerder….. dan vliegt het erin….. ! Zo hebben wij ook echte vleeseters…waardoor er soms bijna geen groenten of piepers worden gegeten…. Dan maken wij er een spelletje van om rondjes te eten… Iedere hap is iets anders en wie is als het eerste weer bij dat ene lekkerste hapje is….. heeft gewonnen (en wat het lekkerst is mogen ze zelf kiezen)… En verder je er niet te druk over maken… eet hij overdag zijn boterhammen en zijn fruit…. en is hij gezellig en druk dan krijgt hij waarschijnlijk meer als genoeg binnen….
Oooo dat doet mijn moederhart zo’n pijn om dit te moeten lezen….het raakt me diep. Geloof me, ik heb alle mogelijke opties geprobeerd, belonen, straffen, jouw laatst geprobeerde techniek, kokhalzende kindjes…verschrikkelijk en je weet nooit of je het goede doet voor jou kind. Soms boos en soms intens verdrietig en wanhopig, ALS ze maar eten en niet die (eet)problemen krijgen die ik vroeger had en nu vaak nog heb. Helaas hebben alle dingen die ik geprobeerd heb niet echt geholpen, ze zijn nog altijd enorm kieskeurig en zitten vaak met tranen na een uur nog achter een bord met koud eten. De aanhouder wint zeggen anderen dan vaak gemakkelijk, dat kan soms heel pijnlijk zijn om te horen…Mijn kinderen hebben voelsprieten voor mijn angst denk ik.
Ik hoop dat jij een manier vind om O’tje wel aan het eten te krijgen, ik leef met je mee!