Het leven is een feestje..

Het lijkt wel of wij áltijd lol en plezier hebben hier in Huize Aapie hè?
Maar u weet toch ook wel dat dat niet zo is.
Ook hier zijn we wel eens zwaar chagrijnig, boos, verdrietig of hebben we een meningsverschil.
Dat hoort er ook allemaal bij.
Dat heeft iedereen wel eens.

Verdrietig ben ik vaak zomaar ineens.
Dan zie ik iets of pak ik iets en denk ik aan mijn vader.
Vorig jaar rond deze tijd begon alle ellende en onzekerheid.
En nu begint de tijd van “een jaar geleden”

Dan denk ik aan alle gesprekken die we hebben gevoerd, al het verdriet dat we hadden en beleef alles opnieuw.
Het maakt me verdrietig maar ook weer heel dankbaar.
Dankbaar voor het feit dát we al deze moeilijke, intense gesprekken nog samen hebben kunnen voeren en dat het allemaal gegaan is zoals wij en hij het wilden.
Hoe zwaar het allemaal ook was.

Ook alle “eerste keren zonder pap” komen er straks aan.
Maar het is gewoon zo, en ons leventje raast gewoon keihard verder.

En dat is maar goed ook.
Ik wíl namelijk helemaal niet blijven hangen in het verdriet van toen.
Ik wil verder leven en proberen te genieten van elk mooi moment en grijp dit met beide handen stevig vast.
Zo zou hij het namelijk ook willen.

En áls ik dan bijvoorbeeld weer even loop te zaniken over ’t feit dat ik zoveel blouses van Paul te strijken heb, dan denk ik altijd aan de woorden van mijn moeder: bén maar blij dát je ze nog kunt strijken!
En ze heeft hártstikke gelijk ook.
Stomme ik.

Lieve pap.
Ik mis je.
Elke dag weer.
Nooit gedacht dat dit zóveel pijn kon doen.
X
Dus blijf ik me stevig vasthouden aan mijn levensmotto: