Gisteren mochten ze weer.
En zo liet ik een huilende O’tje achter op het schoolplein.
*krak* zei mijn moederhartje, want nee,hij wolte échte niet!
Ruben wel.
Die stond te dansen op het schoolplein.
De hele werkdag spookte het beelde van een verdrietig mannetje door mijn hoofd.
En ja, natuurlijk was dat niet zo, want na 5 minuutjes was hij gewoon leuk gaan spelen…
Ze hadden het superleuk gehad.
Ruben ” is de blauwe driehoek”
En O’tje de trein ..
En ik?
Ik lag met de usual -maandag-knetterende- koppijn om kwart voor negen in bed.
Pfff
Echt niet fijn.
Maar goed.
Vandaag weer een nieuwe dag!
Nu weer een blije O naar school? Ja zeker?
De juffen zijn flink bezig geweest met de lamineermachine trouwens. 😉