J’aime la Vie: deel 1

En?
Heb ik iémand voor de gek gehouden?
Nee toch?
U had het vast wel door dat we er stiekem tussenuit geglipt waren he?
Gewoon.
Zomaar.
Een weekje ondergedompeld in een oase van rust in Frankrijk.
Voor zover je rust kunt hebben dan.
Met 3 kinderen.

Maar och.
Het was zó heerlijk.
Iedere dag lummelen tot het bakkertje om 10 uur kwam aangetoetert.
Ik zeg: baguettes, croissants, paturain, camembert en de hele mikmak.

In een dorpje van niks zaten we.
En och.
Ik hou toch zo van niks-dorpjes en zie er als een berg tegenop dat we misschien ooit naar een het-is-er-zo-leuk-voor-de-kinderen-gemeubileerde-stacaravan-duizend-in-een-dozijn-camping moeten.

Dus nee.
Wij bezochten brocantes.
We ploeterden wat door het riviertje van ons niets-dorpje en genoten ons suf.
Ik durf niet te zeggen hoe vaak we niet hebben gezegd: och waat is dit heerlik!

Inclusief mijn moeder.
Want die zei dit het állermeeste.
En daar genoot ik weer driedubbelendwars van!

Dit was het dan.
Ons schamele optrekje.
Ik had gedacht dat we het meest onder de overkapping met bbq zouden vertoeven, maar nee.
Heerlijk ontbijten op het balkon, met uitzicht op het kerkje.
Mooier kon het niet zijn…

Jahaa!
Daar worden jullie een beetje jaloers van hè?
Ik intussen ook hoor, want waarschijnlijk zit ik nu van mijn laatste vakantiedag te genieten en hik ik tegen mijn eerste werkdag aan.

6 weken vakantie.
Ik zag er best wel als een berg tegenop hoor.
Zo in mijn uppie met 3 kindjes.
Maar och wat was het heerlijk.
Ik plukte de dagen en probeerde van elke dag een feest te maken.
En ik kan vol trots zeggen dat me dat aardig is gelukt geloof ik!