Dolle dinsdag…

Administratie opgeruimd, betalingen gedaan en naar de bank geweest.
Allemaal doelen die ik tijdens mijn verlof wilde bereiken.
Mijn luie ik.

12.00 uur..
Hét moment dat ik me bedacht: als Benjamin dadelijk even een tukkie doet, ga ik ook even plat..
De telefoon rinkelt.
D’n Direkteur van ut belsje schooltje…
Niet schrikken, zei hij.
Ruben was met zijn vinger tussen de deur gekomen en het leek hen verstandig om toch even naar de huisarts te gaan.
Dus hóp.
Beeb in maxi cosi gemikt.
Een opgepropt dekentje onder zijn fles zodat deze in zijn mondje bleef.
Want hónger had ie!
Ik sjeesde naar school om daar een huilende Ruben aan te treffen.
Met een aantal lieve juffen om hem heen.
Het arme schaap.

Meteen naar de Eerste Hulp of toch maar eerst naar de huisarts ?
Geen idee.
Ik koos de laatste variant.
Was daar ook nog doodleuk de complete straat opengebroken en ik dus een flink stuk kon slepen met een maxi cosi mét reuze baby én een huilende kleuter met een “pijne” vinger..

Eenmaal daar mochten we meteen doorlopen en werd er ook meteen een huisarts bijgeroepen.
Deze wilde dat er voor de zekerheid tóch een foto gemaakt zou worden.
Alsnog óp naar het ziekenhuis dus.

Gelukkig had de doktersassistente voor ons gebeld en hoefden we maar 10 minuten te wachten..
Intussen speelde hij alweer met lego..

Hij ging alleen(zonder mama) de fotokamer binnen en kwam heel trots weer naar buiten.
Even later kwam de assistente met de mededeling dat er toch een breukje te zien was en we naar de Eerste Hulp moesten om te kijken hoe dit behandelt moest gaan worden..
Weer wachten en spelen dus.

Inmiddels konden we alweer wat lachen gelukkig …

Ook had ik mijn back-up voor school gevraagd of zij Olivier bij school mee wilde nemen als ik er nog niet zou zijn.
Dat was oke.
Pfieuw.
Een half uur later mochten we mee naar een behandelkamer.
In een andere kamer hoorden we iemand hard huilen en roepen dat ze zo’n pijn had.
Dat was niet grappig.
Ik zag Ruben zijn bezorgde snoetje en ik wist zelf natuurlijk ook niet wat hem nog te wachten stond.
Totaal niet grappig dus.
Maar goed.

Gelukkig kwam de dokter met het nieuws dat er een ieniemienie splintertje van t bot af was en ze eigenlijk niks kon doen dan een pleister!
Hij kreeg nog een reservepleister én een sleutelhanger…

En ja.
Het was déze vinger!

Zo.
Mag ik nú dan een borrel?
*zucht*