Doe mij maar Structuur en Regelmaat

Gisteren had ik een beetje een rotdag.
Nou. Mijn babieke en ik hadden beide niet zo’n fijne dag.
Hij huilde me iéts teveel en tja..na een paar uur huil ik gewoon mee hoor.
Ik kan daar niks aan doen.
En toen moest ik zélfs bij koffietijd huilen.
Én bij hotter than my daughter!
Kun je je voorstellen.
T was maar goed dat ik nog een nooit-ontvangen-geboortekaartje op de bus moest doen en we samen dus éven de frisse lucht opgingen.
Dat hielp.
Tot ik weer zat te huilen bij Dr Phil.
Het hield maar niet op.

Ik miste mijn logerende kindjes, wilde héél veel doen maar kreeg niks uit mijn handen.

En toen kwamen éindelijk mijn mannetjes weer thuis.
En hadden we na exact 5 minuten al strijd.
Niks. Mee. Aan. Te. Vangen.
Met hun niet én met mijzelf niet.

Geen idee maar misschien dat dit de verlate versie van de kraamtranen waren?…

Maar goed.
Vandaag ging het weer normaal.
Structuur en regelmaat daar functioneer ik het ’t beste op.
Ben ook blij als volgende week de school weer begint.
Meteen na de kraamweek 2 weken lang 3 kids om je heen, dat hakt er wel een beetje in hoor.
Al moet ik zeggen dat die 2 weken voorbij zijn gevlogen.

Vandaag bracht ik Ruben naar een feestje in een binnenspeelhel.
Twee lieve mama’s konden het beteuterde snoetje van Olivier niet aanzien en riepen spontaan: hij mag best bij ons blijven hoor! Ik breng m wel thuis!
En zo keerde ik weer thuis met alleen mijn baby.
De lieve woorden van vriendin R kom je een thee’tje doen? kwamen preciés op t juiste moment.
Dus kon zij nog even met die kleine Benjamin knuffelen ..
Wat is ie toch mooi he?

Vanavond gingen we met z’n allen “uiteten”.
In een écht belsj friettentje.
Waar je friet in zo’n papieren zak kreeg.
Mjammie!

De jongens vonden t geweldig leuk.
Mijn grote jongens.
Sinds ze hun haren hebben geknipt lijken ze opeens zó erg op elkaar.
T is bijna eng gewoon!