Dat waar elke werkende moeder voor vreest, gebeurde vandaag dus..
2 zieke kiendjes.
Nou ja, één échte zieke en de ander maakte nogal veel proetsj-geluiden op ’t toilet.
Rrrrrr-rrrr-rrrr deden mijn regelradartjes op volle toeren.
Ik denk dat dat wat voor moeders is, want ik maakte me er gisteren al druk om.
Wat áls…..
Wat dán?….
Ik voelde me natuurlijk keischuldig om naar ’t werk te bellen want ja, zoveel ben ik nog niet aanwezig geweest dit jaar.
Waar ik overigens niks aan kon doen hoor…
Maar toch.
‘T schuldgevoel was er.
Ik belde mijn werk af, meldde Ruben ziek, belde de naschoolse opvang af én maakte voor de zekerheid maar een afspraak voor Olivier bij de huisarts..
Het zag ernaar uit dat het weer wat beter ging met ut mupke…
En na het in-mijn-hoofd omschakelen van werkmama naar thuisblijfmama,
Kon ik meteen aan de slag met naald en draad, want fiepiedoekjes moesten gerepareerd en aapjes zijn veel gelukkiger mét staart!
Om 11 uur mochten we aantreden bij de huisarts en anderhalf uur later waren we pas weer thuis.
Mét een puffer voor de kleine man.
Het is waarschijnlijk een infectie/ virus op z’n retour, omdat ie geen koorts meer had.
dat ie intussen slaapt en gloeit als een kacheltje negeer ik gewoon even..
Ach ja.
Ik hád ’t kunnen weten …
klik
Beterschap voor de ziekenboeg daar!