Op een zekere nacht lag ik wat te woelen in mijn bed, sloop naar beneden, jankte en schreef…
Het moést eruit en dat was zó fijn.
Natuurlijk had ik gehoopt een stukje voor pap te kunnen schrijven, maar nooit gedacht dat deze inspiratie zomaar ineens tóch kwam.
Mam las ’t aan hem voor en dat was goed.
Dat hij dit zó mooi vond en er zó blij mee was had ik niet durven hopen.
Hij vroeg me zelfs of ik ’t tijdens de dienst zou willen voorlezen, maar dat kon ik niet.
Gelukkig heeft iemand anders dat voor me gedaan.
En wat was ík trots!
Woorden.
Recht uit mijn hart, zó in dat van hem.
Páts!
Dát was wat ik wilde…
Es ich aan dich dink…
Es ich aan dich dink, dan dink ich aan de Vastelaovend.
Geneetend van ein pilske en get geaajoor om dich haer.
Dan dink ich aan De Sirk, det langzaamaan ein soort femilie-ritueel waas gewaore.
’s Morges om 9 oer al in de kroeg, aafwachtend of d’r neemes waas dae zich dit jaor versjlaope haaj…
De Sirk-kippevel-momente, det veer allemaol ozze traone weg probeerde te biete wanneer gekalt waerde euver ” Os Remunj”.
Euver dae eine keer det geer wiet weg op vekansie woord en ich uch belde om toch same út trumke-moment te deile.
Es ich aan dich dink, dan zeen ich dich lachend veur mich.
Lachend om ut plezeer des se altied mit dien kleinkienjer haajs.
Same sjpelkes doon of ein sjtukske wanjele.
Same op dien roze mètje zitte en onkroet oetdoon of get klommele in de tuin.
Es ich aan dich dink, dan dink ich aan de sjoon vekansies die veer same hubbe gehad.
Eerst es femilie later allein mit mam.
Det veer urges in ut bos mit de auto in de modder vastzoote en det d’r toen eine Duitser, mit ein witte boks, os waal efkes droet zou duuje…
Ich geluif neet det dae die boks ooit nog zuuver haet gekreege…!
De vekansies mit mam nao verre lènj, de precisie van de veurbereidinge, de prachtige verhaole biej ut toeskomme en ut maake van de foto-albums…
Ich bun heel bliej det geer dees sjoon reize same hub moge make en van hub kinne geneete.
Es ich aan dich dink, dan dink ich aan ut moment des se os mos vertelle des se krank woors.
Des se dien excuses aanboojs veur ut verdreet det ging komme.
De traone, de kostbare momente same, ich hub ze mit twee henj vastgegrepe.
Natuurlijk hadde dees gesprekke same pas 20 jaor later motte zeen, maar ich bun bliej det veer nog same hubbe kinne kalle, janke en lache.
Same toelaeve nao ut moment van aafschied.
De leef waörd die veer taegenein oetsjproke, de sms-jes en momente same.
Eerlijke waörd, recht vanoet dien hert, in mien hert.
Dank je wel, det ich dien dochter mog zeen…
Kus Linda…
Prachtig. Heel mooi. (en ik snap alles!)
Natúúrlijk vond hij dit prachtig. Hij is je vader en als je kind mooie herinneringen aan je heeft, is dat het mooiste wat er is. <3
Prachtig Linda… Recht uit het hart
Pffff…echt prachtig, woorden recht uit het hart. Wat fijn dat je deze woorden ook nog met je vader hebt kunnen delen, wat zal hij trots op je zijn dat hij jouw vader mocht zijn..
Heel bijzonder Linda en heel speciaal dat hij het zelf heeft kunnen horen.
Wat fijn dat jouw vader dit nog zelf heeft kunnen horen tijdens zijn aardse bestaan!
Mooi!!! Kop op Linda!!!
Heel mooi!