Soms heb ik toch zó’n medelijden met die lief van mij.
Samenleven met vrouw die overloopt van de horrormonen
en waarvan je geen peil op kunt trekken hoe ze vandaag zal zijn.
Maar goed.
Vandaag zet ie zijn tandenborstel in de daarvoor bestemde houder en dat is prima.
Morgen zet ie zijn tandenborstel in de daarvoor bestemde houder en dan kan ’t zómaar zijn dat het mis is.
Jaha. Dat soort niveau dus.
De arme jongen wordt ooit nog een prima ballerina door het op zijn tenen geloop.
Bang dat ie iets verkeerd doet en dat zijn zwangere vrouw weer ergens over gaat lopen zeiken.
Ja zielig hè?
Vind ik ook hoor.
Gelukkig ben ik normaal (lees zonder hormonen) over het algemeen bést aardig.
…ehh..dat denk ik dan hè?
Ik word soms zelf heel moe van mijn eigen stomme gedrag.
Maar ik kan er écht écht écht niks aan doen.
En hopelijk gaat dit óóit weer over….
tóch?
Tuurlijk gaat dat over. Nog 9 maanden ontzwangeren en dan heb je neegen meer last van. Op die ene week in de maand dan hè. Maar als ie dit aan kan, gaat dát zeker lukken 😉
Als het goed is heeft ie dit al twee keer eerder meegemaakt, dus die derde keer gaat ie ook vast overleven ;-).
Gefeliciteerd met de hormonen 😉
Hoort er allemaal bij! Denk ik.