Sms…

Ik ga om 11 uur Bennie halen,

schreef mijn moeder vanmorgen om 8 uur in een sms-je.

Dat was het állermooiste kedoo dat ik voor mijn verjaardag kon krijgen!

Mijn hart maakte een sprongetje van blijdschap,

maar tegelijkertijd besefte ik me ook:

dit zal heus zijn laatste ziekenhuisbezoek niet zijn.

Maar goed.

We leven van dag tot dag en van moment tot moment,

meer kun je niet.

Éindelijk!

Wég uit dat saaie ziekenhuis.

Éindelijk weer wat meer rust om hem heen,

en ook meer rust voor mijn moeder,

die nu niet meer op en neer hoeft te sjeezen van huis naar het ziekenhuis.

Kijk, als t zo is, dan doe je dat toch wel,

maar rust in kop en aan je lijf kan nooit kwaad.

De angst dat hij niet meer thuis zou komen,

die zat natuurlijk toch in je achterhoofd te malen….

Toen ik door dat sms-je opeens een poets-energy-boost kreeg en me suf dweilde,

durfde ik héél even te denken:

zou hij dan tóch nog eens Ruben uit school kunnen halen?

Iets wat voorheen doodnormaal was,

lijkt nu wel een droom…

Maf hè?

Door zoiets vreselijks beleef je de doodnormale dingen véél intenser.

De momenten die je samen bent,

de woorden die je tegen mekaar zegt,

de sms-jes die je ontvangt.

Ze leken eerder zo normaal en heel gewoon,

maar nu komen ze recht vanuit het hart,

zo, in je hart!

En ondanks dat dit een enórm klote situatie is,

is dit toch zoiets moois….

en ben ik blij dat ik deze intense momenten mag beleven!