Druppel

Gisteren was mijn liefje jarig.

Ik kocht kedootjes, deed gezellig, maar diep van binnen huilde ik

De 11e van de 11e,

Maastricht zag er kleurig uit op tv,

ik probeerde vrolijk te doen, maar diep van binnen huilde ik

We kregen visite, niet veel hoor.

We aten taart en kletsten wat,

maar eigenlijk had ik er helemaal geen zin in.

Kapot speelgoed, 4 ondergekleurde muren en chinees tot aan het plafond,

dát was de druppel.

Mijn emmertje is vol.

Ik ben intens verdrietig.

Verdrietig om mijn vader,

mijn lieve vader die longkanker blijkt te hebben.

Niet te genezen longkanker….

Ik ben er kapot van.

Kapot van dat ik niet weet hoe lang hij nog bij ons zal zijn

en of hij dat wondertje in mijn buik nog zal meemaken.

Ik ben er kapot van dat ik niet kan genieten van mijn lieve mannen.

Dat ik niet intens kan genieten van het prulke in mijn buik.

Ik, die er áltijd een positieve draai aan kan geven

Ik , die áltijd vrolijk en opgewekt ben

Ik kan het even niet..

Het voelt als falen..

Falen als moeder..

Falen als partner..

Falen als dochter..

Falen als collega..

Na een slapeloze piekernacht ga ik nu maar slapen.

In de hoop dat even bijslapen, me wat rust geeft in mijn hoofd en hormonale lijf.

Hopelijk zie ik straks weer wat kleur om me heen….