07-11-2012 10:03
En daar zat ik maandagmorgen op een krukje om Oliviertje zijn rompertje aan te trekken, toen ik voorover bukte om de drukkertjes dicht te doen,
en opeens een tják voelde in mijn rug…
Een heerlijk begin van een nieuwe week.
Great!
Roep papa! piepte ik naar mijn kleuter.
deze begreep meteen dat het menes was en gilde uit volle borst:
PAPÁÁÁÁÁÁÁÁÁ!!!!!
Echt, héérlijk zo op een vroege maandagochtend.
Maar goed.
Paul nam de taken over en ik probeerde heelhuids en stralend op mijn werk te verschijnen.
Eenmaal daar belde ik meteen cesarientje.
Ze had een plekje op dinsdagmiddag dus daar verscheen ik gisteren braaf.
Inmiddels leek mijn rechterbeen wel 5 cm korter dan het linker,
dus strompelde ik als een 90-jarige door kantoor.
Auw auw auw.
Zomaar ineens hè?
Achteraf bedenk ik me:
ik héb zaterdag natuurlijk in een ander bed geslapen…
en ik héb zondag best een aardig wandelingetje gemaakt
en ik héb enkele meters naar de trein gerend, voor zover je dat rennen kunt noemen dan hè?
Enniewee.
Ze bekeek mijn scheve lijf eens duchtig en vroeg me op de pijnbank te gaan liggen.
Haha grinnikte ik: áls ik er straks nog maar vanaf kom!
Ze duwde, trok en rukte wat aan mijn benen en ik kreunde van oei auw.
Ze deed dat voorzichtig hoor.
Niet dat u écht denkt dat ze mij daar wat mishandelde.
Na een half uurtje vroeg ze me op te staan en terwijl ik mijn logge lijf omhoog trok en mijn voetjes op de grond zette, hoorde en voelde ik een knák!
KNÁK! riep ik uit.
ja écht? riep ze blij.
Daar had ze dus ook op gehoopt…
Ik bekeek mezelf in de spiegel en verhip: ik was weer enigszins recht!
Als ik ’t had gekund, had ik een vreugdedansje gedaan,
maar een dikke pluim gaf ik haar wel.
Mán wat was ik blij.
En opgelucht.
En niet dat ik nu gewoon weer door het leven hups hè?
Nee man, het voelt allemaal nogal beurs en zéér gevoelig.
Maar vannacht sliep ik warempel.
En kan ik weer wat doen.
En ja, en ik wéét dat ik heel rustig aan en voorzichtig moet doen ja…
…de komende 19 weken…
*zucht*
Reacties