19-10-2012 08:44
Dat openklasdagje was dus om 11.15 uur afgelopen, gauw wat boodschapjes gedaan en plóf op de bank.
Want mijn arme buikje vond ’t maar niks.
Dat zitten op zo’n kinderkrukje.
Maar goed.
Ik sliep dus van 12-14.15 en kon toen weer op pad om de kiendjes weer op te halen.
Weg Linda-dagje.
Nou ja.
En toen ik daar dus bij dat schooltje zat te wachten,
begon ’t me allemaal te duizelen en te draaien.
Niet alleen mijn hoofd, maar ook mijn maag.
Ik redde het nog net om mijn kiendjes in de auto te krijgen en was heel blij met een zip-zakje van Ikea….
Verdere details zal ik ik u besparen, maar ik sjeesde als een dolle naar huis.
Wat ruik ik toch, riep Ruben?
Ik verzocht hem vriendelijk om éven zijn giecheltje te sluiten tot we thuis waren,
want mama voelde zich niet lekker.
Dat begreep hij…
Eenmaal thuis ging het helemaal mis.
Een accuut buikgriepje of -virusje ofzo.
Ik was dan ook blij toen Paul thuiskwam.
Zij konden aan het eten schuiven en ik schoof mijn bedje in.
Zucht…wát een ellende.
Bij elkehoestbui draaide beeb in buik zich 10 keer in de rondte..
Een paar uur later hoorde ik gegil vanuit beneden en dacht dat mijn hulp wel gewenst zou zijn…
Wat ik beneden aantrof zal ik u ook besparen,
maar ’t huis is nu van voor tot achteren weer gedweild is…
Vannacht zat/lag/stond ik dus elk kwartier bij een van mijn kinderen.
Ik rende wat op en neer met emmers en vuile kleren.
Ons huis rook als een vuilnisbelt.
Maar goed, we leven nog en warempel:
tot nu toe hebben we ’t eten nog binnen kunnen houden.
Dus maken we er maar een lekker tut-dagje van.
Meer kunnen we toch niet!
Reacties