Man man!
Gisteren bruiste ik van de energie en kreeg ik opeens énorme zin op op stap te gaan.
In ons durp.
Want daar begint de kermis vandaag
Ja écht.
Nog nóóit ging ik stappen, want ja, ons durp is maar een durp hè?
Niks bruisends aan.
Maar opeens had ik dat dus.
Ik zeg: hormonen doen rare dingen met een mensch.
Dus deed de buuv een vreugdedansje omdat we ook meegingen.
Ik regelde oppas en had er superveel zin in!
Toen ik vandaag de wekelijkse boodschappen deed,
hing opeens een snotterende buuv aan mijn karretje..
ik veul mich nieks tegooi, en de miens auch neet…
Ik zuchtte ook iets van: kepotmeug en ein laeg batterie
Maar goed.
We zouden nog contact hebben….
Zij herstelden zich tot stapbaar niveau,
ik niet.
Met het tikken van de klok voelde ik mijn batterijtje leger en leger lopen..
Gelukkig kon ik mezelf wel vanmiddag nog naar de kermis slepen.
Daar kon ik écht niet onderuit met twee kotertjes die de bonkende kermismuziek ook niet ontgaan was natuurlijk.
Onder het motto “éven kijken” gingen we dan.
Ruben deed de botsauto’s en ze gingen samen in de carroussel.
En een clown maakte mooie kunstwerken met ballonnen.
Voor Ruben een hengel met een vis en Olivier kreeg een hondje.
Ruben mocht nog een suikerspin en plakte daarna van top tot teen.
Maar heej!
Met kermis mag dat.
Denk ik….
Nu is mama moe dus.
En is iedereen op stap.
Iedereen behalve ik.
En mijn lief.
Over die bonkende tyfusteringherrie van die aso-kroeg hierachter ga ik niet klagen,
hoop dat ik straks in een diepe slaap val
en morgen pas weer wakker word.
Truste!