ZUCHT…
Dat was een héle diepe zucht.
Van opluchting.
Na wat piekernachten met amper slaap en 2 dagen buikpijn (van de spanning),
stond ik om 12.45 met knikkende knietjes bij de echoscopiste.
Voor de nekplooimeting.
En jeee wat was het énorm spannend.
Maar dat kwam vooral doordat mijn lieve collega vorige week tijdens de nekplooimeting het állerslechtste nieuws hoorde: geen hartje dat klopte…
Afschúwelijk om te horen.
U begrijpt.
Ik was al dagen van de wap.
En nu weet ik wel dat ieder mens anders is en dat je niemand met mekaar kunt vergelijken, maar heej: ik ben 37!
Tuurlijk wisten we dit ook al voordat we aan een 3e kiendje “begonnen”,
en het is écht niet zo dat ik gisteren nog 24 was, en vanmorgen wakker werd en opeens 37 bleek.
Nee.
Tuurlijk niet.
Goed.
Ik zat daar dus in mijn uppie toen de deur openging en een blij kussend stel naar buiten hupste.
Hmmm..
De echoscopiste bleek een súperlieve vrouw en ze vroeg me of ik me zorgen maakte.
Ja dus, en ik deed in het kort het collega-verhaaltje…
Ze ging meteen aan de slag om me zo snel mogelijk goed nieuws te geven:
het hartje klopte als een tierelier en van het vrolijk stuiterende mupke blijkt de nekplooi 2.05 te zijn.
Helemaal niks mis mee dus!
Ohhhh ik kon wel janken, zó blij was ik!
Ze onderzocht t prutske nog verder en alle gewenste armen en benen blijken aanwezig, mooi buikje, blaas, rug, koppie, hersentjes links en rechts.
Blijkbaar vertelden ze tegenwoordig veel meer dan voorheen (toen ik zwanger was van Olivier) en daar was ik súperblij mee.
U begrijpt
Ik spring op mijn roze/ blauwe wolk en probeer daar nog heel lang te blijven!
En kijk eens wie daar zo vriendelijk zwaait?!?
Zo!
Nu mag u ons allemaal gezellig een kaartje sturen hoor!
0 antwoorden op “Een diepe zucht..”