Afgelopen vrijdag was de oortjesmevrouw er weer.
Vol trots vertelde ik haar dat Olivier zijn eigen naam heeft gezegd en nog tíg andere woordjes heeft bijgeleerd.
Ze was het met me eens en merkte ook heel veel verschil met een aantal weken geleden.
Oene aan!
roept ie altijd, terwijl hij zich aan de deurstijl vasthoudt en zijn mollige voetjes in zijn schoenen propt
Opá!
Omá!
Wanneer die aanwezig zijn horen ze dit wel 1000x op een dag…
Héérlijk!
Rinke!
hoor ik, terwijl hij met kletsende voetjes naar de koelkast loopt en aan de deur begint te trekken.
Eetuh! Eetuh! eetuh! eetuh!
wanneer ik roep dat het eten klaar is en we aan tafel kunnen..
Warm!
wanneer hij zijn eten op zijn vork heeft en begint te blazen
Lapûh,
maar vooral de variant nie lapûh,
wanneer ik hem naar bed wil brengen
Appel!
terwijl hij voor me staat met een zak appelen die hij net zelf uit de koelkast pakte
Banna of naan,
en hij staat stuiterend voor het aanrecht, loerend naar de gele banaan
Meestal begint de dag als volgt:
Hij kijkt naar buiten en roept: boete!, zich aan de deurstijl vasthoudend om zijn oene aan te doen, en trekkend aan de deur die opûh moet,
ongeduldig wachtend tot hij met de te grote, klotsende laarsjes van zijn broer heel hard naar de trampoline kan rennen!
Pinge!
pinge!
pinge!
….en de dag is weer begonnen…..
Mijn heerlijke enthousiaste moppie, die iedereen altijd eerst even heel serieus aankijkt,
om vervolgens zijn meest vertederende. sjanslach te voorschijn te toveren.
Ach hij is toch zo lief.
En hij kan al zoveel.
Mijn moppie.
Die gisteren een rugzak op zijn rug deed en riep: dáaag! en met zijn handje naar me zwaaide..
Ga je naar school? riep ik hem na
JA! riep hij terug en rende de tuin in…
Volgend jaar ergens na hemelvaart mag ie al.
En ik geloof dat ook deze kanjer daar dan súperveel zin in heeft!
