03-06-2012 18:54
Vorige week zaterdag namen we dus afscheid van opaatje.
93 jaar.
We namen de kindjes mee naar Utrecht.
Ruben van te voren een beetje uit proberen te leggen wat er allemaal zou gaan gebeuren.
De opa van papa is dood hè?
….En dat is ook de papa van opa hè?
Eenmaal binnen stond daar de kist.
Mag ik even kijken of opaatje daarin ligt?
We legden samen de vlieger-knutsels op de kist.
Het was een korte dienst.
De kleinkinderen staken een kaarsje aan en de achterkleinkinderen mochten een roos op de kist leggen.
Een paar liedjes en een gesproken woord.
Dat was genoeg.
Geen poespas.
Wij herinneren ons opaatje zoals hij was.
Op zijn fiets, struinend door de straten op zoek naar alles wat hij kon gebruiken.
Hij deed gewoon zijn ding.
Net zoals zijn eigen zoon, en mijn lief…
en zoals de juf laatst dus ook over Ruben zei:
hij doet gewoon zijn ding.
Opaatje leeft voort in zijn eigen zoon, kleinzoon en achterkleinzoon.
Dat is toch prachtig?
Blijkbaar had alles toch een behoorlijke indruk op onze kleuter gemaakt.
De vragen bleven maar komen.
We vertelden dat opaatje nu bij zijn broers en zussen in de hemel is.
En dat ze nu samen met de vliegers spelen.
Mama?
Als ik doodga, zie ik opaatje dan weer?
Ja jongen.
Dan kunnen jullie sámen vliegeren.
Maar dan hoef ik die anderen geen handje te geven hè?
want die ken ik niet.
(Hij bedoelde de broers en zussen van opaatje dus)
Even later kwam zijn grote rode cars-zakdoek te voorschijn,
samen met hele dikke tranen….
Mama?
Ik ben echt héél verdrietig.
Ja schatje ik ook….
Je mag er ook bést hard om huilen hoor.
Dit soort vraaggesprekjes duurden de hele avond.
In het donker gingen we samen naar buiten en zochten we de mooiste ster uit.
Die stond boven ons huis te stralen.
Kijk!
Dáár is opaatje!
We huilden nog eens heel hard samen en zwaaiden naar de stralende ster.
Toen was het goed.
Toen konden we eindelijk slapen…….
Reacties